Saoedische prinses riskeert executie voor het lezen van de Bijbel, toen deed Jezus dit
Mijn naam is prinses Amira. Ik ben 32 jaar oud.
En op 12 september 2019 had ik moeten sterven.
Ik werd in Saoedi-Arabië ter dood veroordeeld voor het lezen van de Bijbel.
Maar Jezus had andere plannen met mijn leven.
Dit is mijn getuigenis van bovennatuurlijke verlossing.
Ik werd in 1992 geboren in de Saoedische koninklijke familie, als derde dochter van prins Abdullah bin Rashid.
Vanaf mijn eerste ademtocht werd ik omringd door onvoorstelbare rijkdom en privileges.
Ons paleis in Riyad strekte zich uit over 20 hectare, met marmeren vloeren geïmporteerd uit Italië en kroonluchters die meer kostten dan de meeste mensen in hun leven verdienen.
Ik had mijn eigen vleugel met 12 kamers, elk gedecoreerd met de fijnste zijde en goud.
Bedienden zorgden voor al mijn behoeften, van het aankleden elke ochtend tot het bereiden van mijn maaltijden op schalen van puur zilver.
Maar laat me je iets vertellen over gouden kooien. Het zijn nog steeds kooien.
Hoewel ik alles had wat geld kon kopen, verhongerde mijn ziel.
Ik bezat honderden designerjurken, reed in luxe auto's die de meeste mensen alleen in tijdschriften zien, en reisde met privéjets naar de meest exotische bestemmingen.
Toch staarde ik elke avond naar het sierlijke plafond van mijn slaapkamer en vroeg me af of dit alles was in het leven.
De leegte in mij werd met elk jaar groter.
Mijn religieuze opvoeding begon toen ik vijf werd.
Elke ochtend bij zonsopgang kwam mijn islamitische leraar langs om me te leren de Koran uit mijn hoofd te leren.
Ik bracht uren door met het reciteren van Arabische verzen en het perfectioneren van mijn uitspraak en intonatie.
Op mijn twaalfde had ik meer dan de helft van de Koran uit mijn hoofd geleerd.
De vijf dagelijkse gebeden werden met militaire precisie uitgevoerd.
Mijn leraren hielden me constant in de gaten en zorgden ervoor dat ik elk ritueel perfect uitvoerde.
Van de wassingen tot de prostraties, ik voerde alle rituelen feilloos uit, maar voelde absoluut niets vanbinnen.
De woorden voelden leeg aan, alsof ik een boodschappenlijstje opdreunde.
Tijdens het gebed, terwijl mijn lichaam de bewegingen maakte, dwaalden mijn gedachten af naar vragen die me bang maakten.
Waarom voelde ik me zo losgekoppeld van Allah?
Waarom voelden de gebeden als een zinloze herhaling?
Waarom mocht ik geen vragen stellen over ons geloof?
De religieuze politie hield zelfs onze koninklijke familie in de gaten.
Ze kwamen onaangekondigd langs om te controleren of we ons aan de juiste islamitische regels hielden.
Ik was getuige van openbare executies op het stadsplein, waar ik zag hoe mensen werden onthoofd voor misdaden zoals overspel en afvalligheid.
Deze taferelen verontrustten me diep.
Maar mij werd geleerd dat het in twijfel trekken van dergelijke straffen op zichzelf al een zonde was.
Vrouwen in ons koninkrijk hadden minder rechten dan de paarden in onze stallen.
En toch werd mij verteld dat dit Gods volmaakte ontwerp was.
Naarmate ik ouder werd, nam de druk om te trouwen toe.
Mijn ouders regelden ontmoetingen met verschillende prinsen en rijke mannen, waarbij ze mijn toekomst bespraken alsof ik een zakelijke transactie was.
Ik voelde me als een prachtig sieraad, waardevol voor mijn bloedlijn en uiterlijk, maar waardeloos als mens met gedachten en dromen.
De aanbidders keken naar me zoals mannen paarden op een veiling onderzoeken en mijn waarde berekenen op basis van mijn fokpotentieel.
Stel jezelf deze vraag. Heb je je ooit helemaal alleen gevoeld terwijl je omringd was door mensen?
Dat was mijn realiteit, elke dag opnieuw.
Ik had alles wat de wereld waardevol achtte.
Toch voelde ik me spiritueel failliet.
Het verlangen naar authentieke verbinding, naar een echt doel, naar oprechte liefde werd elke dag sterker.
Ik verdronk in luxe, terwijl mijn ziel schreeuwde om iets echts, iets waars, iets dat de pijnlijke leegte in mijn hart kon vullen.
In maart 2018 nodigde mijn vader me uit om hem te vergezellen op een diplomatieke missie naar Londen.
Dit was ongebruikelijk, aangezien vrouwen in onze familie zelden op zakenreis gingen, maar hij had een vrouwelijke aanwezigheid nodig voor ontmoetingen met de echtgenotes van Britse hoogwaardigheidsbekleders.
Ik was 26 jaar oud en was nog nooit alleen in het buitenland geweest zonder toezicht.
De vlucht naar Londen voelde als een reis naar een andere planeet.
We verbleven in het Savoy Hotel en voor het eerst in mijn leven had ik mijn eigen kamer, zonder bedienden, zonder bewakers, niemand die mijn bewegingen in de gaten hield.
De stilte was zowel angstaanjagend als opwindend.
Die avond, nadat mijn vader zich in zijn suite had teruggetrokken, was ik volkomen alleen.
Ik dwaalde door de elegante kamer, raakte de meubels aan, trok laden open en ervoer een vrijheid die ik nooit had gekend.
Ik opende het laatje van het nachtkastje, op zoek naar hotelbenodigdheden.
En daar lag het, een klein zwart boekje met gouden letters waarop stond: "Heilige Bijbel".
Mijn hart bonsde toen ik het oppakte, alsof ik een gevaarlijk explosief vasthield.
In Saoedi-Arabië was het bezitten van een Bijbel een ernstig misdrijf, bestraft met gevangenisstraf en mogelijk de dood.
Toch trok iets me als een magneet naar dit verboden boek.
Mijn handen trilden toen ik het op een willekeurige pagina opsloeg.
De woorden "In het begin was het woord, en het woord was bij God, en het woord was God", leken van de pagina te springen en als bliksem door mijn hart te dringen.
Ik had nog nooit zoiets gelezen.
De taal was zo anders dan die van de Koran, zo persoonlijk en intiem.
Het sprak over liefde in plaats van angst, over genade in plaats van straf.
Ik bracht de hele nacht door met lezen en kon het boek niet wegleggen.
Toen ik bij de verhalen kwam over Jezus die zieken genas, hongerigen voedde en vrouwen met waardigheid en respect behandelde, stroomden de tranen over mijn wangen.
Deze Jezus leek in niets op de profeet over wie ik op de islamitische school had geleerd.
Hij was meelevend, liefdevol en revolutionair in zijn behandeling van verstotenen en zondaars.
Het meest schokkende moment kwam toen ik Johannes 3:16 las. Want God had de wereld zo lief dat hij zijn enige Zoon heeft gegeven, opdat iedereen die in hem gelooft niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.
Ik had het gevoel dat iemand rechtstreeks tot mijn ziel sprak en vragen beantwoordde die ik al jaren met me meedroeg.
Dit ging niet over het verdienen van Gods gunst door een perfecte rituele handeling.
Dit ging over liefde, pure en onvoorwaardelijke liefde.
Toen we terugkwamen in Saoedi-Arabië, wist ik dat ik dat boek moest hebben.
Voorzichtig haalde ik de Bijbel uit de hotelkamer en verstopte hem in mijn handbagage.
De vlucht naar huis voelde als het smokkelen van smokkelwaar, wat ik technisch gezien ook deed.
Mijn hart bonsde elke keer dat we door de veiligheidscontroles gingen, ervan overtuigd dat iemand mijn geheim zou ontdekken en me ter plekke zou arresteren.
Terug in Riyad holde ik een oud islamitisch commentaarboek uit en verstopte de Bijbel erin.
Elke avond na middernacht, wanneer het paleis stil was en de bedienden sliepen, haalde ik mijn verborgen schat tevoorschijn.
Onder mijn dekens, met een kleine zaklamp, verslond ik elke pagina.
Elk hoofdstuk onthulde meer van Jezus' ongelooflijke liefde en opoffering.
Kijk nu in je eigen hart. Heb je ooit iets zo krachtigs, zo levensveranderends ontdekt dat je wist dat je nooit meer terug kon naar wie je was?
Dat gebeurde met elke pagina die ik las.
De leegte in mijn ziel werd gevuld met hoop, liefde en een doel dat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Op 15 augustus 2019 stortte mijn wereld in één moment in.
Mijn nicht Fatima was op bezoek, zoals ze vaak op donderdagmiddagen deed.
We bespraken de voorbereidingen voor de bruiloft van een andere nicht toen ze vroeg of ze een van mijn islamitische boeken mocht lenen voor haar religieuze studies.
Zonder na te denken verwees ik haar naar mijn boekenplank terwijl ik verderging met het schikken van bloemen.
De stilte die volgde was oorverdovend.
Toen ik me omdraaide, stond Fatima als verstijfd in haar handen, met mijn uitgeholde islamitische commentaarboek met de Bijbel er duidelijk in zichtbaar.
De uitdrukking van afschuw en walging op haar gezicht achtervolgt me tot op de dag van vandaag.
Haar handen trilden terwijl ze naar het verboden boek staarde, en toen naar mij, alsof ze naar een demon keek.
"Amira," fluisterde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar.
"Wat is dit? Zeg me alsjeblieft dat dit niet is wat ik denk dat het is.
Ik had kunnen liegen.
Ik had kunnen beweren dat het van een van de bedienden was, of dat ik het bestudeerde om het christendom te weerleggen.
Maar op dat moment weigerde iets in mij de waarheid te ontkennen die mijn leven had veranderd.
"Het is de Bijbel, Fatima," zei ik zachtjes, "en die heeft me de waarheid over Gods liefde laten zien."
Haar gezicht werd wit als marmer.
Ze liet het boek vallen alsof het haar handen had verbrand en rende zonder nog een woord te zeggen mijn kamer uit.
Ik wist dat mijn leven, zoals ik het had geweten, voorbij was.
Binnen twee uur stormde mijn vader mijn kamer binnen met mijn oom en een aantal religieuze adviseurs.
Zijn gezicht was paars van woede, aderen die opzwollen in zijn nek terwijl hij beschuldigingen naar me schreeuwde.
"Hoe kon je deze schande over onze familie brengen?"
"Hoe kon je jezelf met deze smerigheid verontreinigen?"
Mijn moeder stond achter hem, tranen stroomden over haar gezicht en sloeg wanhopig haar handen om haar heen.
Ze gaven me één kans om mezelf en de familie-eer te redden.
"Verbrand het boek," beval mijn vader. "Verklaar je berouw publiekelijk, dan zullen we zeggen dat je tijdelijk bezeten was door boze geesten. De familie zal dit schandaal overleven."
Ik keek naar de Bijbel die op mijn bed lag en herinnerde me elk kostbaar woord dat ik had gelezen. Elk gebed dat ik in het donker tot Jezus had gefluisterd.
Ik kan niet ontkennen wat ik weet dat waar is.
Ik zei tegen hen: "Jezus Christus is mijn Heer en Redder."
De klap in mijn gezicht van de hand van mijn oom was zo hard dat ik op de grond viel.
Mijn eigen moeder draaide zich om en liep zonder een woord te zeggen de kamer uit.
De religieuze politie arriveerde voor zonsondergang bij ons paleis.
Dit waren geen gewone officieren, maar leden van het Comité ter Bevordering van Deugd en de Voorkoming van Ondeugd, de meest gevreesde religieuze handhavers van Saoedi-Arabië.
Ze trokken me mijn koninklijke gewaden uit en trokken me een grijs gevangenisuniform aan.
De symbolische transformatie was compleet.
Ik was niet langer Prinses Amira.
Ik was gevangene nummer 4758, veroordeeld voor de misdaad van afvalligheid.
De rit naar het detentiecentrum was een waas van sirenes en geschreeuw.
Ze trokken een zwarte kap over mijn hoofd en boeiden mijn handen en voeten.
Toen ze eindelijk de kap verwijderden, bevond ik me in een betonnen cel van amper 1,80 bij 2,40 meter.
De muren waren bevlekt met het bloed en de tranen van de vorige bewoners.
Een enkele gloeilamp hing aan het plafond en wierp harde schaduwen die dansten als demonen.
Kijk nu eens in je eigen hart. Kun je je voorstellen dat je alles verliest wat je ooit gekend hebt, iedereen van wie je ooit gehouden hebt voor je geloof?
Het verhoor begon onmiddellijk en duurde achttien brute uren.
Ze wilden namen van andere bekeerlingen, details over hoe ik aan de Bijbel was gekomen, bekentenissen van andere misdaden tegen de islam.
Drie weken na mijn arrestatie stond ik geketend voor de islamitische rechtbank, niet langer herkenbaar als de prinses die ooit in luxe had geleefd.
De rechter, een strenge man met koude ogen, las de aanklachten tegen mij opzettelijk traag voor.
Afvalligheid van de islam, godslastering tegen Allah en zijn profeet, en het corrumperen van islamitische waarden.
Elk woord viel als een hamerslag in mijn hart.
De rechtszaal zat vol met religieuze functionarissen, regeringsvertegenwoordigers en leden van mijn eigen familie.
Mijn ouders zaten op de eerste rij, het gezicht van mijn moeder verborgen achter haar handen, mijn vader staarde recht voor zich uit alsof ik niet meer bestond.
Toen de rechter vroeg of ik de aanklachten begreep, galmde mijn stem door de stille zaal.
Ik begrijp de aanklachten, maar ik accepteer ze niet als misdaden.
"Verzaakt u uw geloof in Jezus Christus en keert u terug naar het ware geloof, de islam?" vroeg de rechter.
De hele rechtszaal hield de adem in.
Ik kon het gesmoorde snikken van mijn moeder horen.
Ik voelde het gewicht van de verwachting als een fysieke kracht op me drukken.
Dit was mijn laatste kans om mijn leven te redden, terug te keren naar mijn familie, mijn koninklijke status terug te winnen.
Kijk nu in je eigen hart. Zou je Jezus kunnen verloochenen om je eigen leven te redden?
Zou je de grootste liefde die je ooit hebt gekend een leugen kunnen noemen?
Ik dacht aan Jezus aan het kruis, stervend voor mijn zonden, die marteling en de dood verkoos boven het opgeven van zijn missie. Hoe kon ik minder voor hem doen?
"Ik kan en wil Jezus Christus niet verloochenen," verklaarde ik.
Hij is mijn Heer en Redder, en ik zou liever sterven als christen dan leven als een leugen.
De hamer viel neer als een donderslag.
De dood door onthoofding zou plaatsvinden op 12 september 2019.
De rechtszaal brak uit in chaos, maar ik voelde een vreemde vrede over me heen spoelen.
Ze brachten me over naar de dodencel in een zwaarbewaakte gevangenis.
Mijn nieuwe cel was nog kleiner, met betonnen muren die vocht uitbraakten en een emmer in de hoek voor de hygiëne.
Het enige licht kwam van een klein tralievenster hoog boven mijn hoofd.
Ze gaven me één maaltijd per dag: oud brood en troebel water dat naar roest en wanhoop smaakte.
De imam van de gevangenis bezocht me dagelijks en bood me redding aan in ruil voor bekering tot de islam.
"Je bent jong en mooi." Hij zou zeggen: "Je kunt nog steeds trouwen, kinderen krijgen en een vol leven leiden. Het enige wat je hoeft te doen is de shahada uitspreken en afstand doen van deze christelijke waanzin."
Elke keer dat ik beleefd weigerde, werd mijn zekerheid in Christus met de dag sterker.
Mijn moeder bracht drie dagen voor mijn geplande executie nog een laatste bezoek.
Ze viel op haar knieën in de bezoekkamer, klemde zich vast aan de tralies die ons scheidden en smeekte me om mezelf te redden. "Alstublieft, mijn dochter," huilde ze. "Zeg gewoon de woorden. Je kunt geloven wat je wilt, maar zeg gewoon de woorden om je leven te redden."
"Moeder," zei ik zachtjes, "ik hou meer van je dan van mijn eigen leven. Maar ik hou meer van Jezus dan van jou."
Ik kan hem nu niet meer ontkennen.
Ze vertrok die dag en kwam nooit meer terug.
Mijn vader liet de familie weten dat ik dood was, dat mijn naam nooit meer in hun huis genoemd zou worden.
In de nacht van 11 september 2019 lag ik op de dunne matras in mijn cel, wetende dat ik over 12 uur het zwaard van de beul zou moeten trotseren.
Ik had afscheidsbrieven geschreven aan familieleden, hoewel ik wist dat ze nooit bezorgd zouden worden.
Wekenlang had elke zonsopgang gevoeld als een aftelling naar de eeuwigheid, en nu was de laatste aftelling begonnen.
Slapen was onmogelijk.
Ik bracht de hele nacht in gebed door, mijn hart uitstortend bij Jezus, Hem vertellend over mijn angsten, mijn hoop, mijn dankbaarheid voor de tijd die Hij me had gegeven om Hem te kennen.
"Jezus," fluisterde ik in de duisternis, "als U echt bent, als U echt van me houdt zoals de Bijbel zegt, laat het me dan zien, ik sta op het punt voor U te sterven. Laat me alstublieft weten dat U bij me bent."
Precies om 3:33 uur 's nachts veranderde alles.
Om 3:33 uur 's nachts vulde mijn donkere cel zich plotseling met fel licht, helderder dan de Saoedische zon rond het middaguur.
Ik dacht dat de bewakers om de een of andere reden schijnwerpers hadden aangezet.
Maar dit licht was anders.
Het was warm, vredig en leek overal tegelijk vandaan te komen.
Toen zag ik hem. Jezus stond voor me in stralend witte gewaden die van binnenuit leken te gloeien.
Zijn gezicht was vriendelijk en liefdevol, met ogen die een diepte van medeleven uitstraalden die ik me nooit had kunnen voorstellen.
Toen hij sprak, was het in perfect Arabisch.
Zijn stem als een zachte donderslag die door mijn hele wezen galmde.
"Mijn dochter, wees niet bang. Ik ben bij je." Ik viel op mijn knieën, overweldigd door zijn aanwezigheid.
Dit was geen droom of hallucinatie, veroorzaakt door stress en angst.
Dit was de levende Christus die in mijn dodencel stond en troostende woorden sprak tot een ter dood veroordeelde prinses.
"Heer," fluisterde ik, "morgen zullen ze me doden."
"Kind," zei hij, terwijl hij zijn hand naar me uitstak.
"Je lijden is niet verspild. Het heeft je voorbereid op het werk dat ik heb gepland. Je verlossing is nabij en door je getuigenis zullen velen mijn liefde leren kennen."
Hij legde zijn hand op mijn hoofd en vrede overspoelde mijn hart als een rivier van vloeibaar goud.
"Je zult deze plaats verlaten," vervolgde Jezus. "En je zult mijn boodschap aan de volken brengen. Vertrouw volledig op mij."
Het visioen duurde slechts enkele minuten.
Maar toen het licht vervaagde en Jezus verdween, was alles veranderd.
De angst was verdwenen en vervangen door onwankelbaar geloof en bovennatuurlijke vrede.
Binnen een uur begon het onmogelijke te gebeuren.
Ik hoorde de kenmerkende klik van mijn celdeur die openging, hoewel er geen bewaker was genaderd.
De zware stalen deur zwaaide geluidloos open op scharnieren die normaal gesproken kreunden en protesteerden.
Ik stapte de gang in, in de verwachting dat er alarmen zouden afgaan en bewakers zouden aanrennen.
Maar de gang was griezelig stil.
Elke beveiligingscamera die ik passeerde, was donker.
Hun rode opnamelampjes doofden.
De centrale meldkamer, die normaal gesproken bruiste van activiteit, was volkomen stil.
Terwijl ik door de gevangenis liep, ontdekte ik waarom.
Elke bewaker was in een diepe, bovennatuurlijke slaap.
Ze zaten onderuitgezakt in hun stoelen of lagen op banken, ademden gestaag maar volledig bewusteloos.
Het was alsof de Rode Zee zich splijtte, onmogelijk, maar het gebeurde recht voor mijn ogen.
Ik liep door gesloten deuren die opengingen toen ik dichterbij kwam, langs slapende bewakers die alert en waakzaam hadden moeten zijn.
De Heilige Geest leidde elke stap en fluisterde aanwijzingen in mijn hart over welke gangen ik moest nemen en welke gebieden ik moest vermijden.
De hoofduitgang vereiste een complexe elektronische code en biometrische scan, maar toen ik dichterbij kwam, klikte de enorme deur gewoon open.
Geen alarm ging af, geen nood protocollen werden geactiveerd.
Ik stapte de koele ochtendlucht van Riyad in.
Een vrije vrouw, terwijl ik uren van mijn executie verwijderd had moeten zijn.
Een taxi verscheen op de hoek, alsof het een goddelijke opdracht was.
De chauffeur, een vriendelijke bejaarde man, stelde geen vragen toen ik vervoer naar King Khaled International Airport vroeg.
God was me voorgegaan en had de weg bereid.
Mijn koninklijk paspoort, dat in het beveiligingssysteem had moeten worden gemarkeerd als behorend tot een ter dood veroordeelde gevangene, werd bij elke controlepost normaal gescand.
Dus, ik vraag je, net als iemand die het onmogelijke heeft meegemaakt,: geloof je dat God vandaag de dag nog steeds wonderen verricht?
Ik stapte aan boord van een KLM-vlucht naar Amsterdam met tranen die over mijn wangen stroomden, niet van angst, maar van overweldigende dankbaarheid.
Toen het vliegtuig opsteeg van Saoedische bodem, drukte ik mijn gezicht tegen het raam en zag mijn vaderland onder de wolken verdwijnen.
Toen ik 12 uur later in Amsterdam landde, viel ik op mijn knieën op vreemde bodem en huilde, tranen van pure dankbaarheid.
Ik leefde. Ik was vrij. En Jezus had zijn belofte gehouden.
De douanebeambte die mijn asielaanvraag behandelde, vertelde me later dat hij nog nooit iemand zo dankbaar had gezien, alleen al om te kunnen ademen.
Drie maanden na mijn wonderbaarlijke ontsnapping stond ik tot mijn middel in het doopbad van New Life Christian Church in Amsterdam. (Hier)
Pastor Henrik had me wekenlang op dit moment voorbereid en ervoor gezorgd dat ik de betekenis van een openbare geloofsbelijdenis begreep.
Terwijl ik uitkeek over de gemeente van 200 gelovigen die me met open armen hadden ontvangen, voelde ik me overweldigd door Gods genade.
"Prinses Amira," zei pastor Henrik met een warme glimlach. "Aanvaardt u Jezus Christus als uw Heer en Redder?"
Mijn stem klonk helder en krachtig toen ik antwoordde: "Ja, dat doe ik."
Toen ik onder water dook, gebeurde er iets diepgaands.
Prinses Amira, de vrouw die in angst en leegte had geleefd, stierf op dat moment toen ik er hijgend en lachend met tranen van vreugde weer uitkwam.
Ik werd herboren als een dochter van de Koning der Koningen.
De gemeente barstte los in een feestgedruis en zong lofzangen in talen die ik nog niet verstond, maar die ik in mijn hart voelde.
Voor het eerst in mijn leven ervoer ik een authentieke christelijke gemeenschap.
Deze mensen hielden niet van me vanwege mijn koninklijke bloedlijn of rijkdom, maar simpelweg omdat ik hun zuster in Christus was.
De vrijheid om openlijk te aanbidden, lofzangen te zingen en mijn handen zonder angst in aanbidding op te heffen, voelde als het inademen van frisse lucht na een leven van verstikking.
Ik schreef me meteen in voor een Bijbelschool, hongerig om alles te leren wat ik kon over mijn nieuwe geloof.
Elke les was een openbaring. Systematische theologie, kerkgeschiedenis, Bijbelse exegese.
Elk onderwerp opende nieuwe vensters naar Gods karakter en plan.
Mijn professoren waren verbaasd over mijn passie voor leren en mijn gedetailleerde vragen over de Schrift.
Ik studeerde 18 uur per dag, waarmee ik 27 jaar spirituele hongersnood goedmaakte.
De pijnlijke realiteit van mijn nieuwe leven was de volledige scheiding van mijn familie.
Mijn ouders verklaarden me officieel dood, hielden een begrafenisdienst en plaatsten een grafsteen met mijn naam.
Mijn broers en zussen mochten mijn naam niet noemen of mijn bestaan erkennen.
Er kwamen regelmatig doodsbedreigingen binnen via verschillende kanalen, met de belofte dat Saoedische agenten me zouden vinden en de executie zouden voltooien die Jezus had onderbroken.
Maar ik ontdekte iets moois aan verlies.
Wanneer je alles verliest voor Christus, besef je dat alles wat je dacht nodig te hebben je eigenlijk weghield van ware vreugde.
De eenzaamheid was echt.
Het verdriet om mijn verloren familie was soms verpletterend, maar de vrede en het doel dat ik in Jezus vond, overtroffen ruimschoots alles wat ik had opgeofferd.
God begon deuren te openen voor bediening die ik me nooit had kunnen voorstellen.
Kerken in heel Europa nodigden me uit om mijn getuigenis te delen.
Elke keer dat ik voor een gemeente stond en mijn verhaal vertelde, zag ik gezichten transformeren toen mensen de kracht van God om te redden en te bevrijden beseften.
Veel moslims in het publiek kwamen na afloop naar me toe, verlangend om meer te weten te komen over deze Jezus die een Saoedische prinses uit de dodencel kon bevrijden.
Mijn bediening breidde zich uit tot meer dan alleen spreken.
Ik begon samen te werken met ondergrondse netwerken die vervolgde christenen helpen islamitische landen te ontvluchten.
Met behulp van mijn kennis van de Arabische cultuur en mijn connecties heb ik persoonlijk geholpen bij de redding van 37 gelovigen die vanwege hun geloof met gevangenschap of de dood werden bedreigd.
Elke succesvolle ontsnapping herinnert me eraan dat God me niet alleen voor mezelf heeft gered, maar ook om zijn instrument te zijn in de redding van anderen.
In 2022 zegende God me met een huwelijk met David, een Nederlandse zendeling die jarenlang in het Midden-Oosten had gewerkt.
Onze bruiloft was een viering van Gods trouw, bijgewoond door gelovigen uit 23 landen.
David begrijpt de prijs die je betaalt om Christus te volgen in vijandig gebied.
En samen zetten we het werk voort waartoe God ons geroepen heeft.
Op dit moment, waar je ook naar dit getuigenis luistert, roept Jezus je naam.
Hij vraagt je misschien niet om executie te riskeren, maar Hij vraagt je wel om alles aan Hem over te geven.
De vraag die je moet beantwoorden is simpel maar diepgaand. Wat is Jezus voor jou waard?
Is Hij je comfortzone waard?
Is Hij je reputatie waard?
Is Hij je hele leven waard?
Elke ademhaling is een wonder.
Elke zonsopgang is een geschenk van God.
Onderschat nooit de kracht van onze redder.
Als God een Saoedische prinses uit de dodencel kan bevrijden, kan hij elke onmogelijke situatie aan waarmee jij vandaag wordt geconfronteerd.
Jezus verricht nog steeds wonderen en jij zou zijn volgende kunnen zijn.
