I have a controversial take: Good hawker food is slowly getting harder to come by in Singapore. It used to be that I could find a wide variety of delicious foods in my neighborhood, including carrot cake.
But one renovation and blinged-up kopitiam after, and the older hawkers who have been there for decades have given up their stalls. That includes my aforementioned carrot cake, replaced by a generic franchised stall (which I won't name) that you can find almost anywhere in Singapore.
It's a shame, because I will never be able to eat their delicious cooking ever again, which led me to wonder: What happens when we start losing our food culture, to be replaced by generic unappetising food prepared by workers who seem to just want to be done with their shifts?
Now, I don't think it's on the workers, after all, one has to earn a salary to survive in Singapore.
But this is what happens when it's easier to just go with the lowest effort to churn out food.
I've personally seen a big name franchise open to big fanfare, then quietly exit when they barely have any business due to how bad the quality of their cooking is.
Meanwhile, the older hawkers who were there before continue to survive, still getting long queues despite slight price increases. And even then, they have their own problems, from high rents to labour issues, and injuries.
To find out if there are any solutions, I spoke to three hawkers who shared their stories with me, including what really got them into the business, and the advice they have for continuing our food culture.
Ah Hua Teowchew Fishball Noodles
A second-generation hawker, Jean Lim started helping out by taking orders and interacting with customers at her family's shop at Pandan Gardens to get a feel of the business, before stepping into the kitchen two years later in 2019.
Her dad has been in the business for years, and was previously running a factory and had five noodle stalls.
However, this led to the quality of the food declining. Lim, who loves her father's cooking, especially his sambal chilli, visited the stalls anonymously and was left terribly unimpressed.
"I went to eat personally when the auntie doesn't know who I am, I took one mouthful and I left it all there. It was even worse than instant noodles," said Lim.
"And then out of the blue, my father told me that they would sell Tom Yum noodles when his menu doesn't have Tom Yum."
Lim added that from that experience, she would rather just have one good stall to maintain quality, instead of having more and having standards dropped.
"For myself, I think we are more into quality than other things, whatever we serve out, it has to be to our standards. If the noodles are overcooked, we will just reject it and throw it away," said Lim.
Like many hawkers, long hours are something Lim has to deal with. She's already at the store at 5am, where they also sell economic noodles.
The fishball noodle stall opens at 8am, before closing at 3.30pm. Then they take a break for two hours, before they start making pork lard, the fishball, chill, and other ingredients.
"People think we earn a lot, and want to enter the business and make lots of money. But actually, we don't earn a lot. We have to pay our workers, rent, electric bills, expenses, deliveries, and goods every month. We don't actually earn a lot," she said.
Jean also added that it's a passion thing for her now, and that the appreciation of a customer is what motivates her, especially when she puts up content about her experiences as a hawker on Instagram.
She also loves it when customers share with her feedback about her cooking.
"Another thing they secretly tell me is that my cooking is better than my father's," she said.
Hoon Poh Hwa, Fuzhou Oyster at Maxwell Food Centre
A second-generation hawker, Hoon Poh Hwa makes one of the less common hawker dishes in Singapore, oyster cakes, at popular tourist spot Maxwell Food Centre.
These deep fried delicacies are batter filled with oyster, minced pork, prawns and coriander, with peanuts on top of the batter and make for really tasty snacks.
Hoon took over from her mother, and has been making the snack for more than 30 years now. It remains to be seen if her child has plans to take over from her, though she mentioned that he "was interested".
"I never asked him, but he said 'oh maybe when I get older, then I might come back and do, he told me that. He's quite interested, because after you work outside, you work for people, there's a salary only," she said.
"But when you have your own business, your own business is different. You do your own business, you take long hours, you earn more, you see. If you want to work hard, you earn more."
However, Hoon admits that it can be tough for the younger generation to pick up the trade.
She shared how one of the other stall owners at the food centre who made cheap $2 soup noodles had to go for an operation because of the long hours spent standing up. While she was recovering, her daughter came to help her.
"Her mother said, 'ok, you can help me now, you know how to take over, I don't want to work already, I retire', but her daughter said aiyoh, don't want la, you make me come so early in the morning just to do this type of work, no way man,' she said like that," recounted Hoon.
Hoon usually has to wake up at 6am to prepare the ingredients, and only closes in the evening, though there are times when she can close early at 7pm if business is good. Otherwise, she will finish around 8pm or later.
For Hoon, she can keep the prices low for her snacks at just $2.50, because her rental is low as she gets a government subsidy due to taking over her mother's stall.
Other hawkers at the Food Centre have to instead tender for a stall, with rents as high as $6,000 a month. Then, there's also table and plates cleaning, which hawkers have to also pay for and can add on to their costs.
"If you don't work long hours ah, you can't pay your rent, then you don't' make as much and don't take much home," she said.
For those who are looking to get into the hawker trade though, Hoon hopes that the government will step in to manage rentals, which will help younger generations pick up the trade.
But she feels that most Singaporean children have too good of a life to want to pick up such tough work.
"They have to learn the skill lah, must have good skill and willing to learn; those not interested but are doing it because they think they can make good money, don't think of that," she said.
"You must have the heart, to really like cooking and serving people, and hope that people eat my food, they are happy and they come and tell me the food is good."
Li Ruifang/545 Whampoa Prawn Noodles)
Third-generation hawker Li Ruifang has been in the business for over a decade now, taking over her parents' business. Li runs her prawn noodle stall at Tekka Food Centre, located near Little India.
Hers is not the only stall under the 545 Whampoa Prawn Noodle banner, as her aunts run another at MacPherson.
For Li, who has been helping out at her dad's stall when was younger, being a hawker is something that's somewhat in her blood.
Plus, she also loves cooking and serving customers, and the bond between her and customers is something that motivates her. In fact, some of her customers recognise her from when she was very young.
"I have customers who come every day, and I realise most of my customers are older generations because they love the traditional taste, but my husband actually asked me if I had considered what happens when these people pass on and how I would attract the younger generation?" she mused.
But she told him that she will continue doing what she is doing now, and hopefully attract the younger crowd to appreciate her food as well.
For Li, a mother of two, her working hours are long, almost 12 hours every day.
She wakes up at 2am, gets to the stall at 2.45am, prepping until 7am when she opens for orders. She closes at 1.30pm, and cleans up the stall and finishes by 3pm.
And sometimes she stays up to cook dinner for her girls, though if she's really tired she will ask her husband to get food for them. She turns in at 8pm each day, before repeating the cycle.
"I find that it's very obvious that those labour-intensive hawker food are slowly dying off. because youngsters don't want to do it. I don't know if it will offend anyone by saying this, but most of the youngsters are selling western food because it's easier and they can sell it at a higher price"Li Ruifang, third-generation hawker
"There's not enough young people doing it, because being a hawker is a really tough job. You have to wake up early, and you can't hire foreigners. You can only hire Singaporeans and PR. The pay is not enough for most Singaporeans, and it's hot, humid, and smelly, and they rather work at a cafe or restaurant," she said.
Additionally, injuries can be an issue for most hawkers. They perform a lot of repetitive motions, and over time, these can build up to something really bad.
"So for example, char kway teow is a dying hawker trade, because you have to stand in front of the wok and then you have to fry plate by plate. I heard a lot of hawkers get wrist injuries," said Li.
Li shared that one of the hawkers she knew who has been cooking hokkien mee for 11 or 12 years, suffered a nerve injury and his hand suddenly lost control and spilled his coffee while he was on the plane.
"He thought he couldn't do it anymore, but luckily he went to see TCM and got better."
Another thing that Li noticed was that in new hawker centres or kopitiams, a lot of the stalls open later around 10 or 11am, and those who go there too early don't really have much to choose from.
It's only in older kopitiams and hawker centres that the older hawkers would open earlier, but as these hawkers retire, the food culture of getting an early breakfast at a hawker centre may be lost, she said.
The newer hawker centres and kopitiams also lack the freshness and uniqueness of the older hawker centers, she added. These hawker centers are filled up with franchises, which makes it feel too generic.
Take for example, she said, one location that recently opened in Fernvale.
"I went there, I looked at the stores. They got the ban mian, they got the chicken rice, all the franchises, but they don't have the uniqueness, and I'm like oh, I've eaten all these before, so the food variety is very boring to me," she said.
"To me, I go there, I see it's like a food park, there's no feeling of freshness."
One thing that Li hopes to see more is having schools send students to hawker centres to appreciate traditional foods. These students don't get to eat hawker food when they are schooling in the morning, and by the time they finish classes, most of the hawkers would have closed, Li said.
"If we want the younger generation to appreciate this kind of traditional food, the school must step in, maybe they can get them to visit. Here in Little India, I've seen primary school, secondary school kids visiting and trying out our food, like our noodles," said Li.
"We need more of this, more of these projects to promote our local foods. I'm sure many of them have never really eaten them, only when their schools bring them here, they get a chance."
我有一个有争议的看法：在新加坡，好吃的小贩食品正变得越来越难找到。以前，我可以在附近找到各种美味的食物，包括胡萝卜蛋糕。
但经过一次翻新和咖啡店的装修后，几十年来一直在那里的老小贩们都放弃了他们的摊位。其中包括我前面提到的胡萝卜蛋糕，取而代之的是一个普通的特许经营摊位（我不会说出它的名字），你几乎可以在新加坡的任何地方找到它。
这很遗憾，因为我再也吃不到他们美味的食物了，这让我不禁想知道：当我们开始失去我们的饮食文化，取而代之的是那些似乎只想完成轮班的工人准备的普通的、没胃口的食物时，会发生什么？
现在，我认为这不是工人的错，毕竟，在新加坡，人们必须挣工资才能生存。
但当人们更容易以最少的努力来生产食物时，就会发生这种情况。
我亲眼见过一家大牌连锁店大张旗鼓地开业，然后由于烹饪质量太差而几乎没有生意，悄悄地退出市场。
与此同时，之前在那里的老小贩继续生存，尽管价格略有上涨，但仍然排着长队。即便如此，他们也有自己的问题，从高租金到劳工问题，再到受伤。
为了找出解决方案，我采访了三位小贩，他们向我分享了自己的故事，包括他们真正进入这个行业的动机，以及他们对延续我们的饮食文化的建议。
亚华潮州鱼丸面
作为第二代小贩，Jean Lim 开始在她家人位于班兰花园的商店里帮忙接单和与顾客互动，以了解这家店，两年后的 2019 年，她走进厨房。
她的父亲从事这个行业多年，之前经营一家工厂，有五个面摊。
然而，这导致食品质量下降。 Lim 非常喜欢父亲做的菜，尤其是他的三巴辣椒，她匿名参观了这些摊位，但对它们印象非常不好。
“当阿姨不认识我时，我亲自去吃，我吃了一口就剩下了。这比方便面还要难吃，”Lim 说。
“然后出乎意料的是，我父亲告诉我，他们会卖冬阴功面，而他的菜单上没有冬阴功面。”
Lim 补充说，从那次经历中，她宁愿只开一家好摊位来保持质量，也不愿开更多摊位而标准下降。
“就我个人而言，我认为我们更注重质量，无论我们供应什么，都必须符合我们的标准。如果面条煮得太熟，我们会拒绝并扔掉，”Lim 说。
像许多小贩一样，Lim 必须面对长时间的工作。她早上 5 点就到了店里，他们也卖经济型面条。
鱼丸面摊早上 8 点开门，下午 3 点半关门。然后他们休息两个小时，然后开始制作猪油、鱼丸、辣椒和其他配料。
“人们认为我们赚很多钱，想进入这个行业赚很多钱。但实际上，我们赚得不多。我们每个月都要支付工人工资、房租、电费、费用、送货费和货物费。我们实际上赚得不多，”她说。
Jean 还补充说，现在这对她来说是一件充满激情的事情，顾客的赞赏是她的动力，尤其是当她在 Instagram 上发布关于她作为小贩的经历的内容时。
她也喜欢顾客分享她对烹饪的反馈。
“他们偷偷告诉我的另一件事是，我的烹饪比我父亲的要好，”她说。
Hoon Poh Hwa，麦士威熟食中心的福州生蚝
作为第二代小贩，Hoon Poh Hwa 在热门旅游景点麦士威熟食中心制作了新加坡不太常见的小贩菜肴之一——生蚝饼。
这些油炸美食的面糊里塞满了生蚝、猪肉碎、虾和香菜，面糊上面撒着花生，是真正美味的小吃。
Hoon 从母亲手中接过了制作生蚝的生意，至今已经制作了 30 多年。目前还不清楚她的孩子是否计划接替她，不过她提到他“很感兴趣”。
“我从来没有问过他，但他告诉我‘哦，也许等我长大了，我可能会回来做。他很感兴趣，因为在外面工作后，你为别人工作，只有薪水，”她说。
“但是当你有自己的事业时，你的事业就不同了。你做自己的事业，你花很长时间，你赚得更多，你看。如果你愿意努力工作，你就能赚得更多。”
然而，Hoon 承认，年轻一代要接手这门生意可能很困难。
她分享了美食中心另一位制作廉价 2 美元汤面的摊主的故事，他因为长时间站立而不得不接受手术。在她康复期间，她的女儿来帮她。
“她妈妈说，‘好吧，你现在可以帮助我，你知道如何接手，我不想工作了，我要退休了’，但她女儿说，哎哟，我不想啦，你让我这么早就来做这种工作，没办法，’她这样说，”Hoon 回忆道。
Hoon 通常必须在早上 6 点起床准备食材，并且只在晚上关门，不过如果生意好的话，她有时可以在晚上 7 点提前关门。否则，她会在晚上 8 点左右或更晚结束。
对于 Hoon 来说，她可以将小吃的价格保持在 2.50 美元的低价，因为她因接管了母亲的摊位而获得政府补贴，因此租金很低。
美食中心的其他小贩必须竞标摊位，租金高达每月 6,000 美元。此外，还有桌子和盘子清洁，小贩也必须支付这些费用，这会增加他们的成本。
“如果你不长时间工作，你就付不起房租，那么你就赚不到那么多钱，也拿不到多少回家，”她说。
不过，对于那些想要进入小贩行业的人来说，Hoon 希望政府能够介入管理租金，这将有助于年轻一代从事这一行业。
但她觉得大多数新加坡孩子的生活都太好了，不想做这么辛苦的工作。
“他们必须学习技能，必须有好技能并且愿意学习；那些不感兴趣但认为可以赚大钱而做的人，不要想这些，”她说。
“你必须有一颗真正喜欢烹饪和服务他人的心，希望人们吃我做的菜，他们开心，然后来告诉我菜很好吃。”
李瑞芳/545黄埔虾面)
第三代小贩李瑞芳已经从事这个行业十多年了，她接管了父母的生意。李在小印度附近的竹脚熟食中心经营着自己的虾面摊位。
她的摊位并不是545黄埔虾面旗下唯一的一家摊位，她的姑姑在麦波申经营着另一家摊位。
对于李来说，她小时候一直在父亲的摊位帮忙，做小贩是她与生俱来的事情。
此外，她还热爱烹饪和为顾客服务，她与顾客之间的纽带是她的动力。事实上，她的一些顾客从她很小的时候就认识她了。
“我每天都有顾客来，我意识到我的大多数顾客都是老一辈，因为他们喜欢传统的味道，但我丈夫实际上问我是否考虑过这些人去世后会发生什么，以及我如何吸引年轻一代？”她若有所思地说。
但她告诉他，她会继续做现在的工作，希望能吸引年轻人也喜欢她的食物。
对于两个孩子的母亲李来说，她的工作时间很长，每天几乎要工作 12 个小时。
她凌晨 2 点起床，2 点 45 分到达摊位，一直准备到早上 7 点开始接单。她下午 1 点 30 分关门，打扫摊位，下午 3 点结束工作。
有时她会熬夜为女儿们做晚饭，但如果她真的很累，她会让丈夫给她们买食物。她每天晚上 8 点睡觉，然后重复这个循环。
“我发现，那些劳动密集型的小贩食品正在逐渐消亡，这是非常明显的。因为年轻人不想做。我不知道这样说是否会冒犯任何人，但大多数年轻人都在卖西餐，因为这样更容易，而且他们可以以更高的价格出售。”第三代小贩李瑞芳
“做小贩的年轻人太少了，因为做小贩是一项非常艰苦的工作。你必须早起，而且你不能雇佣外国人。你只能雇佣新加坡人和永久居民。工资对大多数新加坡人来说不够，而且天气炎热、潮湿、有异味，他们宁愿在咖啡馆或餐馆工作，”她说。
此外，受伤对大多数小贩来说都是一个问题。他们做很多重复的动作，随着时间的推移，这些动作可能会累积成非常严重的伤害。
“例如，炒粿条就是一个正在消亡的小贩行业，因为你必须站在锅前，然后一盘一盘地煎。我听说很多小贩手腕受伤，”李说。
李分享说，她认识的一位做福建面已有 11 或 12 年的小贩，在飞机上时，他的手突然失控，把咖啡洒了。
“他以为自己再也坚持不下去了，但幸运的是，他去看了中医，情况好转了。”
李注意到的另一件事是，在新的小贩中心或咖啡店，很多摊位开门较晚，大约在上午 10 点或 11 点，那些太早去的人真的没有太多选择。
她说，只有在老牌咖啡店和小贩中心，老牌小贩才会提早开门，但随着这些小贩退休，在小贩中心吃早早餐的饮食文化可能会消失。
她补充说，较新的小贩中心和咖啡店也缺乏老牌小贩中心的新鲜感和独特性。这些小贩中心充斥着特许经营店，这让人感觉太过普通。
她说，以最近在芬维尔开业的一家小贩中心为例。
“我去了那里，看了商店。他们有板面，有鸡饭，所有的特许经营店，但它们没有独特性，我觉得哦，我以前都吃过这些，所以食物种类对我来说很无聊，”她说。
“对我来说，我去那里，我看到它就像一个美食公园，没有新鲜的感觉。”
李希望看到的一件事是学校让学生去小贩中心品尝传统美食。李说，这些学生早上上学时吃不到小贩中心的食物，等他们下课时，大多数小贩中心都关门了。
“如果我们想让年轻一代品尝这种传统美食，学校必须介入，也许他们可以让他们去参观。在小印度，我看到小学和中学的孩子来这里品尝我们的食物，比如我们的面条，”李说。
“我们需要更多这样的项目来推广我们的本地食品。我相信很多人从来没有真正吃过这些食品，只有当他们的学校把这些食品带到这里时，他们才有机会吃到。”
Penjaja di Singapura 🇸🇬
Saya mempunyai pandangan yang kontroversi: Makanan penjaja yang baik perlahan-lahan semakin sukar diperoleh di Singapura. Dulu saya boleh menemui pelbagai jenis makanan yang lazat di kawasan kejiranan saya, termasuk kek lobak merah.
Tetapi selepas satu pengubahsuaian dan kopitiam yang digulung, dan penjaja yang lebih tua yang telah berada di sana selama beberapa dekad telah meninggalkan gerai mereka. Itu termasuk kek lobak merah saya yang disebutkan di atas, digantikan dengan gerai francais generik (yang saya tidak akan namakan) yang boleh anda temui hampir di mana-mana di Singapura.
Sungguh memalukan, kerana saya tidak akan dapat makan masakan lazat mereka lagi, yang membuatkan saya tertanya-tanya: Apa yang berlaku apabila kita mula kehilangan budaya makanan kita, digantikan dengan makanan generik yang tidak menyelerakan yang disediakan oleh pekerja yang nampaknya hanya mahu selesai dengan syif mereka?
Sekarang, saya tidak fikir ia terletak pada pekerja, lagipun, seseorang itu perlu mendapat gaji untuk terus hidup di Singapura.
Tetapi inilah yang berlaku apabila lebih mudah untuk pergi dengan usaha yang paling rendah untuk mengeluarkan makanan.
Saya secara peribadi telah melihat francais nama besar terbuka kepada gembar-gembur besar, kemudian keluar secara senyap-senyap apabila mereka hampir tidak mempunyai apa-apa perniagaan kerana betapa teruknya kualiti masakan mereka.
Sementara itu, penjaja tua yang berada di sana sebelum ini terus bertahan, masih beratur panjang walaupun sedikit kenaikan harga. Dan walaupun begitu, mereka mempunyai masalah mereka sendiri, daripada sewa yang tinggi kepada isu buruh, dan kecederaan.
Untuk mengetahui sama ada terdapat sebarang penyelesaian, saya bercakap dengan tiga penjaja yang berkongsi cerita mereka dengan saya, termasuk perkara yang benar-benar membawa mereka ke dalam perniagaan, dan nasihat yang mereka ada untuk meneruskan budaya makanan kita.
Mi Bebola Ikan Teowchew Ah Hua
Seorang penjaja generasi kedua, Jean Lim mula membantu dengan mengambil pesanan dan berinteraksi dengan pelanggan di kedai keluarganya di Pandan Gardens untuk merasai perniagaan, sebelum melangkah ke dapur dua tahun kemudian pada 2019.
Ayahnya telah berkecimpung dalam perniagaan selama bertahun-tahun, dan sebelum ini menjalankan sebuah kilang dan mempunyai lima gerai mi.
Bagaimanapun, ini menyebabkan kualiti makanan merosot. Lim, yang menggemari masakan bapanya, terutama cili sambalnya, mengunjungi gerai tanpa nama dan tidak tertarik.
"Saya pergi makan sendiri apabila makcik tidak tahu siapa saya, saya mengambil satu suap dan saya tinggalkan semuanya di sana. Ia lebih teruk daripada mi segera," kata Lim.
"Dan kemudian secara tiba-tiba, ayah saya memberitahu saya bahawa mereka akan menjual mi Tom Yum apabila menunya tidak mempunyai Tom Yum."
Lim menambah bahawa daripada pengalaman itu, dia lebih suka mempunyai satu gerai yang bagus untuk mengekalkan kualiti, daripada mempunyai lebih banyak dan menurunkan standard.
"Bagi saya sendiri, saya rasa kita lebih kepada kualiti berbanding perkara lain, apa sahaja yang kita hidangkan, ia mesti mengikut standard kita. Jika mee terlalu masak, kita akan tolak dan buang sahaja," kata Lim.
Seperti kebanyakan penjaja, masa yang panjang adalah sesuatu yang perlu ditangani Lim. Dia sudah berada di kedai pada pukul 5 pagi, di mana mereka juga menjual mi ekonomi.
Gerai mee fishball dibuka pada pukul 8 pagi, sebelum ditutup pada pukul 3.30 petang. Kemudian mereka berehat selama dua jam, sebelum mereka mula membuat lemak babi, bebola ikan, sejuk, dan bahan-bahan lain.
"Orang fikir kami mendapat banyak untung, dan mahu memasuki perniagaan dan membuat banyak wang. Tetapi sebenarnya, kami tidak mendapat banyak untung. Kami perlu membayar pekerja kami, sewa, bil elektrik, perbelanjaan, penghantaran, dan barang setiap bulan. Kami sebenarnya tidak memperoleh pendapatan yang banyak," katanya.
Jean juga menambah bahawa ia adalah satu keghairahan untuknya sekarang, dan penghargaan pelanggan adalah yang mendorongnya, terutamanya apabila dia meletakkan kandungan tentang pengalamannya sebagai penjaja di Instagram.
Dia juga suka apabila pelanggan berkongsi maklum balasnya tentang masakannya.
"Satu lagi perkara yang mereka diam-diam memberitahu saya ialah masakan saya lebih baik daripada ayah saya," katanya.
Hoon Poh Hwa, Tiram Fuzhou di Pusat Makanan Maxwell
Seorang penjaja generasi kedua, Hoon Poh Hwa membuat salah satu hidangan penjaja yang kurang biasa di Singapura, kek tiram, di tempat pelancongan popular Maxwell Food Centre.
Makanan istimewa yang digoreng ini ialah adunan yang diisi dengan tiram, daging babi cincang, udang dan ketumbar, dengan kacang tanah di atas adunan dan dijadikan snek yang sangat lazat.
Hoon mengambil alih daripada ibunya, dan telah membuat makanan ringan selama lebih daripada 30 tahun sekarang. Ia masih harus dilihat jika anaknya mempunyai rancangan untuk mengambil alih daripadanya, walaupun dia menyebut bahawa dia "berminat".
"Saya tak pernah tanya dia, tapi dia cakap 'oh mungkin bila saya dah besar nanti saya mungkin balik dan buat, dia bagitahu saya macam tu. Dia agak minat, sebab lepas awak kerja luar, awak kerja untuk orang lain, ada makan gaji sahaja, " dia berkata.
"Tetapi apabila anda mempunyai perniagaan sendiri, perniagaan anda sendiri berbeza. Anda melakukan perniagaan anda sendiri, anda mengambil masa yang lama, anda mendapat keuntungan lebih, anda lihat. Jika anda mahu bekerja keras, anda mendapat lebih untung."
Walau bagaimanapun, Hoon mengakui bahawa ia boleh menjadi sukar bagi generasi muda untuk mengambil perniagaan itu.
Dia berkongsi bagaimana salah seorang pemilik gerai lain di pusat makanan yang membuat mi sup murah $2 terpaksa menjalani pembedahan kerana masa yang lama dihabiskan untuk berdiri. Semasa dia pulih, anak perempuannya datang membantunya.
“Mak dia cakap, ‘ok, awak boleh tolong saya sekarang, awak tahu ambil alih, saya tak nak kerja dah, saya dah pencen’, tapi anak dia kata aiyoh, tak nak la, awak buat saya datang. pagi-pagi lagi semata-mata nak buat kerja macam ni, no way man,' dia cakap macam tu," cerita Hoon.
Hoon biasanya perlu bangun pada pukul 6 pagi untuk menyediakan bahan-bahan, dan hanya tutup pada waktu petang, walaupun ada kalanya dia boleh tutup awal pada pukul 7 malam jika perniagaan baik. Jika tidak, dia akan selesai sekitar jam 8 malam atau lebih lewat.
Bagi Hoon, dia boleh mengekalkan harga rendah untuk makanan ringannya pada hanya $2.50, kerana sewanya rendah kerana dia mendapat subsidi kerajaan kerana mengambil alih gerai ibunya.
Penjaja lain di Pusat Makanan sebaliknya terpaksa membuat tender untuk gerai, dengan sewa setinggi $6,000 sebulan. Kemudian, terdapat juga pembersihan meja dan pinggan, yang juga perlu dibayar oleh penjaja dan boleh menambah kos mereka.
"Jika anda tidak bekerja berjam-jam ah, anda tidak boleh membayar sewa anda, maka anda tidak mendapat banyak dan tidak membawa pulang banyak," katanya.
Bagi mereka yang ingin menceburi bidang perdagangan penjaja, Hoon berharap kerajaan akan mengambil bahagian untuk menguruskan penyewaan, yang akan membantu generasi muda mengambil perniagaan itu.
Tetapi dia merasakan bahawa kebanyakan kanak-kanak Singapura mempunyai kehidupan yang terlalu baik untuk mahu mengambil kerja yang sukar itu.
"Mereka perlu belajar kemahiran itu, mesti mempunyai kemahiran yang baik dan bersedia untuk belajar; mereka yang tidak berminat tetapi melakukannya kerana mereka fikir mereka boleh membuat wang yang baik, jangan fikir itu," katanya.
"Anda mesti mempunyai hati, untuk benar-benar suka memasak dan melayan orang, dan berharap orang makan makanan saya, mereka gembira dan mereka datang dan memberitahu saya makanan itu sedap."
Li Ruifang/545 Mee Udang Whampoa
Penjaja generasi ketiga Li Ruifang telah berkecimpung dalam perniagaan itu selama lebih sedekad sekarang, mengambil alih perniagaan ibu bapanya. Li mengusahakan gerai mi udangnya di Pusat Makanan Tekka, yang terletak berhampiran Little India.
Miliknya bukan satu-satunya gerai di bawah sepanduk 545 Whampoa Prawn Noodle, kerana ibu saudaranya menjalankan satu lagi gerai di MacPherson.
Bagi Li, yang telah membantu di gerai ayahnya sejak kecil, menjadi penjaja adalah sesuatu yang ada dalam darahnya.
Selain itu, dia juga suka memasak dan melayani pelanggan, dan ikatan antara dia dan pelanggan adalah sesuatu yang mendorongnya. Malah, beberapa pelanggannya mengenalinya sejak dia masih kecil.
"Saya mempunyai pelanggan yang datang setiap hari, dan saya sedar kebanyakan pelanggan saya adalah generasi yang lebih tua kerana mereka menyukai rasa tradisional, tetapi suami saya sebenarnya bertanya kepada saya sama ada saya telah mempertimbangkan apa yang berlaku apabila orang ini meninggal dunia dan bagaimana saya akan menarik golongan muda. generasi?" dia termenung.
Tetapi dia memberitahunya bahawa dia akan terus melakukan apa yang dia lakukan sekarang, dan diharapkan dapat menarik orang ramai yang lebih muda untuk menghargai makanannya juga.
Bagi Li, ibu kepada dua anak, waktu kerjanya panjang, hampir 12 jam setiap hari.
Dia bangun pada pukul 2 pagi, sampai ke gerai pada pukul 2.45 pagi, bersiap sehingga pukul 7 pagi apabila dia membuka pesanan. Dia tutup pada pukul 1.30 petang, dan membersihkan gerai dan selesai pada pukul 3 petang.
Dan kadang-kadang dia berjaga untuk memasak makan malam untuk gadis-gadisnya, walaupun jika dia benar-benar letih dia akan meminta suaminya untuk mendapatkan makanan untuk mereka. Dia datang pada pukul 8 malam setiap hari, sebelum mengulangi kitaran.
"Saya dapati sangat jelas bahawa makanan penjaja intensif buruh itu perlahan-lahan mati. kerana anak muda tidak mahu melakukannya. Saya tidak tahu sama ada ia akan menyinggung perasaan sesiapa dengan mengatakan ini, tetapi kebanyakan anak muda menjual makanan barat kerana lebih mudah dan mereka boleh menjualnya pada harga yang lebih tinggi"Li Ruifang, penjaja generasi ketiga
"Tidak cukup orang muda melakukannya, kerana menjadi penjaja adalah pekerjaan yang sangat sukar. Anda perlu bangun awal, dan anda tidak boleh mengupah warga asing. Anda hanya boleh mengupah warga Singapura dan PR. Gaji tidak mencukupi untuk kebanyakan rakyat Singapura , dan ia panas, lembap dan berbau, dan mereka lebih suka bekerja di kafe atau restoran," katanya.
Selain itu, kecederaan boleh menjadi isu bagi kebanyakan penjaja. Mereka melakukan banyak gerakan berulang, dan dari masa ke masa, ini boleh membina sesuatu yang sangat buruk.
"Jadi sebagai contoh, char kway teow adalah perdagangan penjaja yang hampir mati, kerana anda perlu berdiri di hadapan kuali dan kemudian anda perlu menggoreng pinggan demi pinggan. Saya mendengar ramai penjaja mendapat kecederaan pergelangan tangan," kata Li.
Li berkongsi bahawa salah seorang penjaja yang dikenalinya yang telah memasak mee hokkien selama 11 atau 12 tahun, mengalami kecederaan saraf dan tangannya tiba-tiba hilang kawalan dan menumpahkan kopinya semasa dia berada di dalam pesawat.
"Dia fikir dia tidak boleh melakukannya lagi, tetapi nasib baik dia pergi berjumpa TCM dan menjadi lebih baik."
Perkara lain yang Li perhatikan ialah di pusat penjaja atau kopitiam baru, banyak gerai dibuka lebih kurang jam 10 atau 11 pagi, dan mereka yang pergi ke sana terlalu awal tidak mempunyai banyak pilihan.
Hanya di kopitiam lama dan pusat penjaja penjaja yang lebih tua akan membuka lebih awal, tetapi apabila penjaja ini bersara, budaya makanan untuk bersarapan awal di pusat penjaja mungkin hilang, katanya.
Pusat penjaja dan kopitiam yang lebih baharu juga tidak mempunyai kesegaran dan keunikan pusat penjaja lama, tambahnya. Pusat penjaja ini dipenuhi dengan francais, yang menjadikannya terlalu generik.
Ambil contoh, katanya, satu lokasi yang baru dibuka di Fernvale.
"Saya pergi ke sana, saya melihat kedai-kedai. Mereka mendapat ban mian, mereka mendapat nasi ayam, semua francais, tetapi mereka tidak mempunyai keunikan, dan saya seperti oh, saya pernah makan semua ini sebelum ini. , jadi kepelbagaian makanan sangat membosankan saya," katanya.
"Pada saya, saya pergi ke sana, saya lihat ia seperti taman makanan, tidak ada rasa segar."
Satu perkara yang Li harap dapat lihat lebih banyak ialah meminta sekolah menghantar pelajar ke pusat penjaja untuk menghargai makanan tradisional. Pelajar-pelajar ini tidak boleh makan makanan penjaja apabila mereka bersekolah pada waktu pagi, dan apabila mereka tamat kelas, kebanyakan penjaja akan tutup, kata Li.
"Sekiranya kita mahu generasi muda menghargai makanan tradisional seperti ini, pihak sekolah mesti masuk, mungkin mereka boleh mengajak mereka melawat. Di Little India, saya pernah melihat sekolah rendah, pelajar sekolah menengah melawat dan mencuba makanan kami. , seperti mi kami," kata Li.
"Kami memerlukan lebih banyak daripada ini, lebih banyak projek ini untuk mempromosikan makanan tempatan kami. Saya pasti ramai daripada mereka tidak pernah benar-benar memakannya, hanya apabila sekolah mereka membawanya ke sini, mereka mendapat peluang."
