Let's face it, the problem is us, it's our problem.

🇸🇬 

 Now, he fears that the disease is in Singapore's societal values.

Your neighbour dumps something at the lift lobby, you saw the guy do it, but (you think), "never mind lah, the cleaner will come and pick it up". Now it's very different if this were in Japan or in Taiwan. Your neighbour dumps something, nobody is going to clean it and when you come back from work it's going to be there, the next day it's there, by the third day it will start smelling. You're never going to forgive a neighbour who does that.

But here, if the place is not clean, it's not your neighbour's fault, it's the cleaner's fault. "Town council no good."

Q: When did Singaporeans' standards on cleanliness start to drop?

My memory of the 1980s was that Singapore was perfect. And we truly could be proud of being a clean city. Things were by and large okay for the next 10, 15 years. But slowly, it gradually deteriorated. My own impression is that the last couple of years were particularly bad. Behaviour began to shift, people no longer worried about being caught for littering.

The lack of enforcement (in catching litterbugs), or the sharp decline in enforcement, probably has escalated the problem but it's also the whole society changing. There are a lot of people who take it for granted that people will pick up after you.

A couple of years back, when they started having cleanliness as a Key Performance Indicator for town councils, it became that every time (one) didn't do a good job picking up litter, they got a scolding.

And the public started gaining experience (on how public servants reacted). You litter because you say, "Oh, I can't find a dustbin". And some public servant actually responded by saying, "I will go and put more dustbins". It is like (when) somebody gives an excuse, however unreasonable, you accept it and you start responding to it. So after a while that excuse sounds reasonable.

I like to ask, have you been to Japan? Korea? Taiwan? Name me one city that has got more dustbins than us. We probably have the highest density of dustbins anywhere in the world and still there are Singaporeans who claim they litter because there are not enough dustbins.

Q: Who's at fault for this state of affairs?

I blame some of the parents. I have seen it more than once that the kid drops something and he wants to pick it up, the parent says, "No. Dirty. Let the cleaner do it".

So they are teaching the children the wrong thing. I think the self-awareness is a problem. First, we don't even see the rubbish. Then when we see the rubbish, we don't see it as our problem. We see it as the cleaner's problem, we see it as the foreigner's problem (for littering), we see it as education system's problem.

But the fundamental problem is a lack of consideration for one another. In health care, we say a rash on the skin is a symptom. This is a symptom. The disease is actually our values and our lack of consideration for one another.

Q: Do you think we have to bring down the number of cleaners in Singapore?

I certainly think so. Taipei, with a few million people, has 5,000 cleaners. Singapore, we have five million people and 70,000 cleaners. That's two Singapore armies. It's quite ridiculous.

Productivity is not just about sweeping very productively. Real productivity is when people don't throw rubbish around.

Today, Singapore is rich, Singapore can spend. Singapore today is where Japan was 20 years ago. But what happened to Japan is that they splurged. And you know what is dangerous? The age profile of Singaporeans is almost what Japan was 20 years ago. So we will get older. Can we be so rich (forever) as to be able to afford this large number of foreign cleaners? Singaporeans will demand a higher wage.

No First World country serves you a cup of coffee for $1 (like here). Can we pay the cleaner $1,500 to $2,000 a month and then keep the service & conservancy charges (for residents) as it is?

So if we want to keep the charges low, we'd better clean up our act. It is a fairy tale that you can pay the cleaners more, have the same number of cleaners and not increase the charges. Anyway, why do we need so many cleaners to begin with? Other countries are not like that.

Q: Do you think Singapore can ever reach a Japanese or Taiwanese level of cleanliness?

I hope so. But we should do it soon. There are people who say, "Oh, you've to wait for another generation". But another generation will be even worse.

Look at the Taiwanese. Their background is similar to ours, immigrants from the southern part of China. (The Public Hygiene Council) went to Taipei recently to see how they do it. We went to three schools and it was the same: There are no cleaners in the school. The children clean it three times a day - in the morning before they start, mid-day and then after classes.

And (the principals and teachers) were adamant it is part of education. It's character education, teaching yourself to be self-reliant and teaching you to use your hands. And to respect labour, to respect people who use their hands. So, in Taiwan, the cleaners are not seen as doing a "low-down" job. Many are graduates. It is a profession. So, I totally agree that schools in Singapore should be bolder. I'm trying to persuade some of the principals to do it here and remove most of the cleaners.

Don't have cleaning as a punishment for students (as it is done now). Cleaning is part of life. After all, you use the classroom, you clean the classroom.

Q: Most Singaporeans will say, I don't litter! The problem is not with me.

The most important thing is that the majority of Singaporeans, who don't litter, set that good example. But there is also the sin of omission. Which is that when we see people litter or we see people behaving badly, we choose to keep quiet. That itself allows ugly people to behave badly. So here's the problem. If we choose to say nothing, you are the problem.

Whenever I see people leave a mess or litter, I make it a point to give a big smile and say, "Excuse me, Sir, I hope you don't mind, I don't think you should do that". Out of every 20, 10 or 12 will be embarrassed and say, "Sorry, sorry", and they will pick it up. About six or seven will give you a dirty look and ignore you. And one in 20 will give me a scolding: "Who are you to tell me that?"

But it's okay because you're able to influence people. Let's face it, the problem is us, it's our problem.

Volunteers are welcomed to pick up litters along the Singapore beaches and coastal areas, every day, we can do it on  our own initiatives.  

The reality is we actually look clean because we have 70,000 cleaners cleaning up after us. Singaporeans don't think much about cleanliness because it looks okay. But, ironically, it hides our problem.

🇸🇬 

现在，他担心这种疾病已经渗透到了新加坡的社会价值观中。

你的邻居在电梯厅里扔东西，你看到他这么做，但（你想）“没关系啦，清洁工会来收拾的”。如果这是在日本或台湾，情况就大不相同了。你的邻居扔东西，没人会清理，你下班回家时，东西还在那里，第二天还在那里，第三天就开始发臭了。你永远不会原谅这样做的邻居。

但在这里，如果地方不干净，那不是你邻居的错，而是清洁工的错。“市镇理事会不怎么样。”

问：新加坡人的清洁标准是什么时候开始下降的？

我对 1980 年代的记忆是，新加坡是完美的。我们真的可以为拥有一个干净的城市而自豪。在接下来的 10 到 15 年里，情况总体上还不错。但慢慢地，它逐渐恶化了。 我个人的印象是过去几年尤其糟糕。人们的行为开始转变，不再担心乱扔垃圾被抓。

执法不力（抓乱扔垃圾的人）或执法力度急剧下降可能加剧了这个问题，但这也是整个社会的变化。很多人理所当然地认为人们会帮你收拾垃圾。

几年前，当他们开始将清洁作为镇议会的关键绩效指标时，每次（一个人）没有很好地收拾垃圾，就会受到责骂。

公众开始积累经验（了解公务员的反应）。你乱扔垃圾是因为你说，“哦，我找不到垃圾箱”。一些公务员实际上会回答说，“我会去放更多的垃圾箱”。这就像（当）有人给出借口时，无论多么不合理，你都会接受它并开始回应它。所以过了一段时间，这个借口听起来很合理。

 我想问一下，你去过日本、韩国、台湾吗？告诉我一个垃圾桶比我们多的城市。我们的垃圾桶密度可能是全世界最高的，但新加坡人仍然声称他们乱扔垃圾是因为垃圾桶不够。

问：这种状况谁的错？

我认为应该怪一些家长。我不止一次看到孩子掉东西想捡起来，家长却说：“不，很脏，让清洁工捡吧。”

所以他们教给孩子的是错误的东西。我认为自我意识是一个问题。首先，我们根本看不到垃圾。然后当我们看到垃圾时，我们并不认为这是我们的问题。我们认为这是清洁工的问题，我们认为这是外国人的问题（乱扔垃圾），我们认为这是教育系统的问题。

但根本问题是缺乏对彼此的考虑。 在医疗保健中，我们说皮肤上出现皮疹是一种症状。这是一种症状。疾病实际上是我们的价值观和我们对彼此缺乏考虑。

问：你认为我们必须减少新加坡的清洁工数量吗？

我当然这么认为。台北有几百万人口，却有 5,000 名清洁工。新加坡有五百万人口，却有 70,000 名清洁工。这相当于两支新加坡军队。这太荒谬了。

生产力不仅仅是高效地清扫。真正的生产力是人们不乱扔垃圾。

如今，新加坡很富裕，新加坡可以花钱。今天的新加坡相当于日本 20 年前的水平。但日本的情况是他们挥霍无度。你知道什么是危险的吗？新加坡人的年龄结构几乎与日本 20 年前的水平相同。所以我们会变老。我们能（永远）如此富有，以致能够负担得起这么多外国清洁工吗？新加坡人会要求更高的工资。

 没有哪个第一世界国家会像新加坡一样，以 1 美元的价格为您提供一杯咖啡。我们能付给清洁工每月 1,500 到 2,000 美元，然后保持（居民的）服务费和维护费不变吗？

因此，如果我们想保持低收费，我们最好清理我们的行为。您可以支付更多清洁工费用，拥有相同数量的清洁工，而不增加费用，这是一个童话故事。无论如何，我们为什么需要这么多清洁工？其他国家不是那样的。

问：您认为新加坡能达到日本或台湾的清洁水平吗？

我希望如此。但我们应该尽快做到。有人说，“哦，你得等下一代”。但下一代会更糟糕。

看看台湾人。他们的背景与我们相似，都是来自中国南部的移民。（公共卫生委员会）最近去了台北，看看他们是如何做到的。 我们去了三所学校，情况都一样：学校里没有清洁工。孩子们每天打扫三次——早上上课前、中午和放学后。

而且（校长和老师）坚持认为这是教育的一部分。这是品格教育，教你自力更生，教你用手。尊重劳动，尊重用手的人。所以，在台湾，清洁工并不被视为“低贱”的工作。很多都是毕业生。这是一项职业。所以，我完全同意新加坡的学校应该更大胆一些。我正试图说服一些校长在这里这样做，并撤掉大部分清洁工。

不要把打扫卫生当成对学生的惩罚（就像现在做的那样）。打扫是生活的一部分。毕竟，你使用教室，你打扫教室。

问：大多数新加坡人会说，我不乱扔垃圾！问题不在我身上。

最重要的是，大多数不乱扔垃圾的新加坡人树立了好榜样。但也有疏忽的罪过。 也就是说，当我们看到有人乱扔垃圾或行为不端时，我们选择保持沉默。这本身就让丑陋的人行为不端。所以这就是问题所在。如果我们选择什么都不说，你就是问题所在。

每当我看到有人乱扔垃圾时，我都会露出灿烂的笑容，说：“对不起，先生，我希望你不介意，我认为你不应该这样做”。每 20 个人中，就有 10 或 12 个人会感到尴尬，说“对不起，对不起”，然后他们会把垃圾捡起来。大约有六七个人会给你一个鄙视的眼神，不理你。每 20 个人中就有一个人会责骂我：“你是谁，凭什么告诉我这些？”

但没关系，因为你能够影响别人。面对现实吧，问题出在我们自己，这是我们的问题。

 欢迎志愿者在新加坡海滩和沿海地区捡垃圾，我们每天都可以自发地做这件事。

事实上，我们看起来很干净，因为我们有 70,000 名清洁工为我们打扫。新加坡人不太在意清洁，因为它看起来还不错。但讽刺的是，它隐藏了我们的问题。

  🇸🇬 

  Kini, dia khuatir penyakit itu berada dalam nilai masyarakat Singapura.

 Jiran anda membuang sesuatu di lobi lif, anda melihat lelaki itu melakukannya, tetapi (anda fikir), "tak kisah lah, tukang cuci akan datang ambil". Sekarang sangat berbeza jika ini di Jepun atau di Taiwan. Jiran anda membuang sesuatu, tiada siapa yang akan membersihkannya dan apabila anda pulang dari kerja ia akan berada di sana, keesokan harinya ia ada di sana, pada hari ketiga ia akan mula berbau. Anda tidak akan memaafkan jiran yang berbuat demikian.

 Tapi kat sini, kalau tempat tak bersih, bukan salah jiran, salah tukang cuci. "Majlis bandaran tidak bagus."

 Soalan: Bilakah piawaian warga Singapura mengenai kebersihan mula menurun?

 Ingatan saya pada tahun 1980-an ialah Singapura adalah sempurna. Dan kami benar-benar boleh berbangga menjadi sebuah bandar yang bersih. Semuanya baik-baik saja untuk 10, 15 tahun akan datang. Tetapi perlahan-lahan, ia beransur-ansur merosot. Tanggapan saya sendiri ialah beberapa tahun kebelakangan ini amat teruk. Tingkah laku mula berubah, orang ramai tidak bimbang lagi ditangkap kerana membuang sampah.

 Kekurangan penguatkuasaan (dalam menangkap kutu sampah), atau kemerosotan mendadak dalam penguatkuasaan, mungkin telah meningkatkan masalah tetapi keseluruhan masyarakat juga berubah. Terdapat ramai orang yang mengambil mudah bahawa orang akan mengambil selepas anda.

 Beberapa tahun yang lalu, apabila mereka mula menjalankan kebersihan sebagai Petunjuk Prestasi Utama untuk majlis bandaran, setiap kali (seorang) tidak melakukan tugas dengan baik mengutip sampah, mereka dimarahi.

 Dan orang ramai mula mendapat pengalaman (tentang bagaimana penjawat awam bertindak balas). Anda menyampah kerana anda berkata, "Oh, saya tidak dapat mencari tong sampah". Dan beberapa penjawat awam sebenarnya menjawab dengan berkata, "Saya akan pergi dan meletakkan lebih banyak tong sampah". Ia seperti (apabila) seseorang memberi alasan, walau bagaimanapun tidak munasabah, anda menerimanya dan anda mula membalasnya. Jadi selepas beberapa ketika alasan itu terdengar munasabah.

  Saya suka bertanya, adakah anda pernah ke Jepun? Korea? Taiwan? Namakan saya satu bandar yang mempunyai lebih banyak tong sampah daripada kita. Kita mungkin mempunyai kepadatan tong sampah paling tinggi di mana-mana sahaja di dunia dan masih ada rakyat Singapura yang mendakwa mereka membuang sampah kerana tidak cukup tong sampah.

 Soalan: Siapa yang bersalah atas keadaan ini?

 Saya menyalahkan sesetengah ibu bapa. Saya telah melihat lebih daripada sekali bahawa kanak-kanak itu menjatuhkan sesuatu dan dia mahu mengambilnya, ibu bapa berkata, "Tidak. Kotor. Biarkan tukang cuci yang melakukannya".

 Jadi mereka mengajar anak-anak perkara yang salah. Saya fikir kesedaran diri adalah masalah. Pertama, kita tidak nampak sampah pun. Kemudian apabila kita melihat sampah, kita tidak melihatnya sebagai masalah kita. Kita lihat sebagai masalah pembersih, kita lihat sebagai masalah warga asing (untuk membuang sampah), kita lihat sebagai masalah sistem pendidikan.

 Tetapi masalah asas adalah kurangnya pertimbangan antara satu sama lain. Dalam penjagaan kesihatan, kita katakan ruam pada kulit adalah satu simptom. Ini adalah satu gejala. Penyakit ini sebenarnya adalah nilai kita dan kekurangan kita untuk mengambil kira satu sama lain.

 Soalan: Adakah anda fikir kita perlu mengurangkan bilangan pembersih di Singapura?

 Saya pasti berfikir begitu. Taipei, dengan beberapa juta orang, mempunyai 5,000 pembersih. Singapura, kita mempunyai lima juta orang dan 70,000 pembersih. Itu dua tentera Singapura. Ia agak tidak masuk akal.

 Produktiviti bukan hanya tentang menyapu dengan sangat produktif. Produktiviti sebenar adalah apabila orang ramai tidak membuang sampah.

 Hari ini, Singapura kaya, Singapura boleh berbelanja. Singapura hari ini adalah tempat Jepun berada 20 tahun lalu. Tetapi apa yang berlaku kepada Jepun ialah mereka berfoya-foya. Dan anda tahu apa yang berbahaya? Profil umur warga Singapura hampir sama dengan Jepun 20 tahun lalu. Jadi kita akan semakin tua. Bolehkah kita menjadi kaya (selama-lamanya) sehingga mampu membeli sejumlah besar pembersih asing ini? Rakyat Singapura akan menuntut gaji yang lebih tinggi.

  Tiada negara Dunia Pertama yang menghidangkan anda secawan kopi dengan harga $1 (seperti di sini). Bolehkah kami membayar tukang cuci $1,500 hingga $2,000 sebulan dan kemudian mengekalkan caj perkhidmatan & pemeliharaan (untuk penduduk) seperti sedia ada?

 Jadi, jika kita mahu mengekalkan kadar yang rendah, lebih baik kita membersihkan perbuatan kita. Ia adalah kisah dongeng bahawa anda boleh membayar lebih banyak kepada pembersih, mempunyai bilangan pembersih yang sama dan tidak menaikkan caj. Bagaimanapun, mengapa kita memerlukan begitu banyak pembersih untuk bermula? Negara lain tidak begitu.

 Soalan: Adakah anda fikir Singapura boleh mencapai tahap kebersihan Jepun atau Taiwan?

 Saya harap begitu. Tetapi kita harus melakukannya tidak lama lagi. Ada orang yang berkata, "Oh, anda perlu menunggu generasi lain". Tetapi generasi lain akan menjadi lebih teruk.

 Tengok orang Taiwan. Latar belakang mereka serupa dengan kita, pendatang dari bahagian selatan China. (Majlis Kebersihan Awam) pergi ke Taipei baru-baru ini untuk melihat bagaimana mereka melakukannya. Kami pergi ke tiga sekolah dan ia adalah sama: Tiada pembersih di sekolah. Kanak-kanak membersihkannya tiga kali sehari - pada waktu pagi sebelum mereka mula, tengah hari, dan kemudian selepas kelas.

Dan (pengetua dan guru) bertegas bahawa ia adalah sebahagian daripada pendidikan. Ini adalah pendidikan karakter, mengajar diri anda untuk berdikari dan mengajar anda menggunakan tangan anda. Dan untuk menghormati buruh, untuk menghormati orang yang menggunakan tangan mereka. Jadi, di Taiwan, tukang cuci tidak dilihat melakukan kerja "low-down". Ramai yang graduan. Ia adalah satu profesion. Jadi, saya sangat bersetuju bahawa sekolah di Singapura harus lebih berani. Saya cuba memujuk beberapa pengetua untuk melakukannya di sini dan mengeluarkan kebanyakan pembersih.

 Jangan jadikan pembersihan sebagai hukuman kepada pelajar (seperti yang dilakukan sekarang). Pembersihan adalah sebahagian daripada kehidupan. Lagipun, awak guna kelas, awak bersihkan kelas.

 Soalan: Kebanyakan rakyat Singapura akan berkata, saya tidak membuang sampah! Masalahnya bukan pada saya.

 Perkara yang paling penting ialah majoriti rakyat Singapura, yang tidak membuang sampah, menunjukkan contoh yang baik itu. Tetapi ada juga dosa peninggalan. Iaitu apabila kita melihat orang bersepah atau kita melihat orang berkelakuan buruk, kita memilih untuk berdiam diri. Itu sendiri membolehkan orang hodoh berkelakuan buruk. Jadi inilah masalahnya. Jika kami memilih untuk tidak berkata apa-apa, anda adalah masalahnya.

 Setiap kali saya melihat orang meninggalkan kucar-kacir atau sampah, saya membuat satu titik untuk memberikan senyuman lebar dan berkata, "Maafkan saya, Tuan, saya harap anda tidak keberatan, saya rasa anda tidak perlu berbuat demikian". Daripada setiap 20, 10 atau 12 akan berasa malu dan berkata, "Maaf, maaf", dan mereka akan mengambilnya. Kira-kira enam atau tujuh akan memberi anda pandangan yang kotor dan mengabaikan anda. Dan satu daripada 20 akan memarahi saya: "Siapa awak untuk memberitahu saya perkara itu?"

 Tetapi tidak mengapa kerana anda mampu mempengaruhi orang. Mari kita hadapi, masalahnya adalah kita, itu masalah kita.

  Sukarelawan dialu-alukan untuk mengutip sampah di sepanjang pantai Singapura dan kawasan pantai, setiap hari, kami boleh melakukannya atas inisiatif kami sendiri.  

 Realitinya adalah kami sebenarnya kelihatan bersih kerana kami mempunyai 70,000 pembersih membersihkan selepas kami. Orang Singapura tak fikir sangat pasal kebersihan sebab nampak okay. Tetapi, ironinya, ia menyembunyikan masalah kita.

🇸🇬 Tamil: 

   இப்போது, ​​இந்த நோய் சிங்கப்பூரின் சமூக விழுமியங்களில் இருப்பதாக அவர் அஞ்சுகிறார்.

  உங்கள் பக்கத்து வீட்டுக்காரர் லிப்ட் லாபியில் எதையாவது கொட்டுகிறார், பையன் அதைச் செய்வதைப் பார்த்தாய், ஆனால் (நீங்கள் நினைக்கிறீர்கள்), "பரவாயில்லை, கிளீனர் வந்து எடுத்துச் செல்வார்". இது ஜப்பானிலோ அல்லது தைவானிலோ இருந்தால் இப்போது அது மிகவும் வித்தியாசமானது. உங்கள் பக்கத்து வீட்டுக்காரர் எதையாவது கொட்டுகிறார், யாரும் அதை சுத்தம் செய்யப் போவதில்லை, நீங்கள் வேலையிலிருந்து திரும்பி வரும்போது அது அங்கே இருக்கும், அடுத்த நாள் அது இருக்கும், மூன்றாவது நாளில் அது நாற்றமடிக்கத் தொடங்கும். அதைச் செய்யும் அண்டை வீட்டாரை நீங்கள் ஒருபோதும் மன்னிக்க மாட்டீர்கள்.

  ஆனால் இங்கு, இடம் சுத்தமாக இல்லை என்றால், அது உங்கள் பக்கத்து வீட்டுக்காரரின் தவறல்ல, துப்புரவுத் தொழிலாளியின் தவறு. "நகர சபை நல்லதல்ல."

  கேள்வி: சிங்கப்பூரர்களின் தூய்மைத் தரம் எப்போது குறையத் தொடங்கியது?

  1980களில் சிங்கப்பூர் சரியானது என்பது என் நினைவு. தூய்மையான நகரமாக இருப்பதில் நாம் பெருமைப்படலாம். அடுத்த 10, 15 வருடங்களில் எல்லாம் நன்றாகவே இருந்தது. ஆனால், அது மெல்ல மெல்ல மோசமடைந்தது. எனது சொந்த அபிப்ராயம் என்னவென்றால், கடந்த இரண்டு வருடங்கள் மிகவும் மோசமாக இருந்தன. நடத்தை மாறத் தொடங்கியது, மக்கள் இனி குப்பைகளை பிடிப்பதைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை.

  அமலாக்கமின்மை (குப்பைப் பூச்சிகளைப் பிடிப்பதில்), அல்லது அமலாக்கத்தில் கூர்மையான சரிவு, பிரச்சனையை அதிகரித்திருக்கலாம், ஆனால் அது ஒட்டுமொத்த சமூகத்தையும் மாற்றுகிறது. உங்களுக்குப் பிறகு மக்கள் எடுப்பார்கள் என்று சாதாரணமாக எடுத்துக்கொள்பவர்கள் ஏராளம்.

  ஓரிரு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, நகர சபைகளுக்கான முக்கிய செயல்திறன் குறிகாட்டியாக அவர்கள் தூய்மையைக் கடைப்பிடிக்கத் தொடங்கியபோது, ​​​​ஒவ்வொரு முறையும் (ஒருவர்) குப்பைகளை அகற்றும் வேலையைச் செய்யாதபோது, ​​​​அவர்களுக்கு ஒரு திட்டு வந்தது.

  மேலும் பொதுமக்கள் அனுபவத்தைப் பெறத் தொடங்கினர் (அரசு ஊழியர்கள் எவ்வாறு நடந்துகொண்டார்கள்). "ஓ, என்னால் ஒரு குப்பைத் தொட்டியைக் காணவில்லை" என்று நீங்கள் சொல்வதால் நீங்கள் குப்பைகளை வீசுகிறீர்கள். சில பொது ஊழியர் உண்மையில் பதிலளித்தார், "நான் போய் இன்னும் குப்பைத் தொட்டிகளை வைக்கிறேன்" என்று கூறினார். இது (எப்போது) யாரோ ஒரு சாக்கு சொன்னாலும், நியாயமற்றதாக இருந்தாலும், நீங்கள் அதை ஏற்றுக்கொண்டு அதற்கு பதிலளிக்கத் தொடங்குகிறீர்கள். எனவே சிறிது நேரம் கழித்து அந்த மன்னிப்பு நியாயமானது.

   நான் கேட்க விரும்புகிறேன், நீங்கள் ஜப்பானுக்குச் சென்றிருக்கிறீர்களா? கொரியா? தைவானா? எங்களை விட அதிக குப்பை தொட்டிகள் உள்ள ஒரு நகரத்தை எனக்கு பெயரிடுங்கள். உலகில் எங்கும் குப்பைத் தொட்டிகளின் அதிக அடர்த்தி நம்மிடம் இருக்கலாம், இன்னும் சிங்கப்பூரர்கள் போதிய குப்பைத் தொட்டிகள் இல்லாததால் குப்பைகளைக் கொட்டுவதாகக் கூறுகின்றனர்.

  கேள்வி: இந்த நிலைக்கு யார் காரணம்?

  நான் சில பெற்றோர்களை குற்றம் சாட்டுகிறேன். குழந்தை எதையாவது கைவிடுவதையும், அதை எடுக்க விரும்புவதையும் நான் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட முறை பார்த்திருக்கிறேன், பெற்றோர், "இல்லை. அழுக்கு. சுத்தம் செய்பவர் அதைச் செய்யட்டும்" என்று கூறுகிறார்.

  எனவே அவர்கள் குழந்தைகளுக்கு தவறான விஷயங்களைக் கற்பிக்கிறார்கள். சுய விழிப்புணர்வு ஒரு பிரச்சனை என்று நான் நினைக்கிறேன். முதலில், நாம் குப்பைகளைக் கூட பார்ப்பதில்லை. அப்படியானால் குப்பைகளைப் பார்க்கும்போது அதை நம் பிரச்சனையாகப் பார்ப்பதில்லை. துப்புரவுத் தொழிலாளியின் பிரச்சனையாகப் பார்க்கிறோம், வெளிநாட்டவரின் பிரச்சனையாகப் பார்க்கிறோம் (குப்பைக் கொட்டுவது), கல்வி அமைப்பின் பிரச்சனையாகப் பார்க்கிறோம்.

  ஆனால் ஒருவரையொருவர் கருத்தில் கொள்ளாததுதான் அடிப்படைப் பிரச்சனை. உடல்நலப் பராமரிப்பில், தோலில் சொறி ஏற்படுவதை ஒரு அறிகுறி என்று சொல்கிறோம். இது ஒரு அறிகுறி. நோய் உண்மையில் நமது மதிப்புகள் மற்றும் ஒருவரையொருவர் கருத்தில் கொள்ளாதது.

  கேள்வி: சிங்கப்பூரில் துப்புரவு பணியாளர்களின் எண்ணிக்கையை குறைக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறீர்களா?

  நான் நிச்சயமாக நினைக்கிறேன். சில மில்லியன் மக்களைக் கொண்ட தைபேயில் 5,000 துப்புரவுத் தொழிலாளர்கள் உள்ளனர். சிங்கப்பூரில் ஐந்து மில்லியன் மக்கள் மற்றும் 70,000 துப்புரவுத் தொழிலாளர்கள் உள்ளனர். அது இரண்டு சிங்கப்பூர் ராணுவங்கள். இது மிகவும் அபத்தமானது.

  உற்பத்தித்திறன் என்பது மிகவும் உற்பத்தியாக துடைப்பது மட்டுமல்ல. மக்கள் குப்பைகளை வீசாமல் இருப்பதே உண்மையான உற்பத்தித் திறன்.

  இன்று, சிங்கப்பூர் பணக்காரர், சிங்கப்பூர் செலவழிக்க முடியும். 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஜப்பான் இருந்த இடத்தில் இன்று சிங்கப்பூர் உள்ளது. ஆனால் ஜப்பானுக்கு என்ன நடந்தது என்றால், அவர்கள் விளையாடினார்கள். மேலும் ஆபத்தானது எது தெரியுமா? சிங்கப்பூரர்களின் வயது விவரம் ஏறக்குறைய 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஜப்பான் இருந்தது. அதனால் நமக்கு வயதாகிவிடும். வெளிநாட்டு துப்புரவுத் தொழிலாளர்களை அதிக அளவில் வாங்கும் அளவுக்கு நம்மால் (என்றென்றும்) பணக்காரர்களாக இருக்க முடியுமா? சிங்கப்பூரர்கள் அதிக ஊதியம் கோருவார்கள்.

   எந்த முதல் உலக நாடும் உங்களுக்கு $1க்கு ஒரு கப் காபியை வழங்குவதில்லை (இங்கே உள்ளது போல). துப்புரவுப் பணியாளருக்கு மாதத்திற்கு $1,500 முதல் $2,000 வரை செலுத்தி, சேவை மற்றும் பாதுகாப்புக் கட்டணங்களை (குடியிருப்பாளர்களுக்கு) அப்படியே வைத்திருக்க முடியுமா?

  எனவே கட்டணங்களை குறைவாக வைத்திருக்க விரும்பினால், எங்கள் செயலை சுத்தம் செய்வது நல்லது. துப்புரவு பணியாளர்களுக்கு அதிக சம்பளம் கொடுக்கலாம், அதே எண்ணிக்கையில் துப்புரவு பணியாளர்கள் இருக்க வேண்டும், கட்டணத்தை அதிகரிக்காமல் இருக்கலாம் என்பது விசித்திரக் கதை. எப்படியிருந்தாலும், தொடங்குவதற்கு நமக்கு ஏன் பல துப்புரவாளர்கள் தேவை? மற்ற நாடுகள் அப்படி இல்லை.

  கேள்வி: சிங்கப்பூர் எப்போதாவது ஜப்பானிய அல்லது தைவானிய தூய்மை நிலையை அடைய முடியும் என்று நினைக்கிறீர்களா?

  நான் நம்புகிறேன். ஆனால் நாம் அதை விரைவில் செய்ய வேண்டும். "ஓ, நீங்கள் இன்னும் ஒரு தலைமுறைக்காக காத்திருக்க வேண்டும்" என்று சொல்லும் மக்கள் இருக்கிறார்கள். ஆனால் மற்றொரு தலைமுறை இன்னும் மோசமாக இருக்கும்.

  தைவானியரைப் பாருங்கள். அவர்களின் பின்னணி சீனாவின் தெற்குப் பகுதியில் இருந்து குடியேறிய எங்களுடையது போன்றது. (பொது சுகாதார கவுன்சில்) அவர்கள் அதை எப்படி செய்கிறார்கள் என்று பார்க்க சமீபத்தில் தைபே சென்றது. நாங்கள் மூன்று பள்ளிகளுக்குச் சென்றோம், அது ஒன்றுதான்: பள்ளியில் துப்புரவு பணியாளர்கள் இல்லை. குழந்தைகள் அதை ஒரு நாளைக்கு மூன்று முறை சுத்தம் செய்கிறார்கள் - அவர்கள் தொடங்குவதற்கு முன் காலையில், நடுப்பகுதியில், பின்னர் வகுப்புகளுக்குப் பிறகு.

மேலும் (அதிபர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்) இது கல்வியின் ஒரு பகுதி என்பதில் உறுதியாக இருந்தனர். இது குணாதிசயக் கல்வி, சுயசார்புடன் இருக்க கற்றுக்கொடுப்பது மற்றும் உங்கள் கைகளைப் பயன்படுத்த கற்றுக்கொடுப்பது. மேலும் உழைப்பை மதிக்க வேண்டும், கைகளை பயன்படுத்துபவர்களை மதிக்க வேண்டும். எனவே, தைவானில், துப்புரவுத் தொழிலாளர்கள் "குறைந்த" வேலையைச் செய்வதாகக் காணப்படவில்லை. பலர் பட்டதாரிகள். இது ஒரு தொழில். எனவே, சிங்கப்பூரில் உள்ள பள்ளிகள் தைரியமாக இருக்க வேண்டும் என்பதில் நான் முற்றிலும் உடன்படுகிறேன். சில தலைமை ஆசிரியர்களை வற்புறுத்தி இங்கு செய்து, பெரும்பாலான துப்புரவு பணியாளர்களை நீக்க முயற்சி செய்து வருகிறேன்.

  மாணவர்களுக்கான தண்டனையாக சுத்தம் செய்ய வேண்டாம் (இப்போது செய்வது போல்). சுத்தம் செய்வது வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதி. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நீங்கள் வகுப்பறையைப் பயன்படுத்துகிறீர்கள், வகுப்பறையை சுத்தம் செய்கிறீர்கள்.

  கேள்வி: பெரும்பாலான சிங்கப்பூரர்கள் சொல்வார்கள், நான் குப்பை போடுவதில்லை! பிரச்சனை என்னிடம் இல்லை.

  மிக முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், பெரும்பாலான சிங்கப்பூரர்கள், குப்பை போடாதவர்கள், அந்த நல்ல முன்மாதிரியாக இருக்கிறார்கள். ஆனால் தவறவிட்ட பாவமும் உண்டு. அது என்னவென்றால், மக்கள் குப்பை கொட்டுவதைப் பார்க்கும்போது அல்லது மக்கள் மோசமாக நடந்துகொள்வதைப் பார்க்கும்போது, ​​நாங்கள் அமைதியாக இருக்கத் தேர்வு செய்கிறோம். அதுவே அசிங்கமானவர்களை மோசமாக நடந்து கொள்ள அனுமதிக்கிறது. எனவே இங்கே பிரச்சனை. நாங்கள் எதுவும் சொல்லாமல் இருந்தால், நீங்கள் தான் பிரச்சனை.

  மக்கள் குழப்பத்தையோ குப்பைகளையோ விட்டுச் செல்வதை நான் பார்க்கும் போதெல்லாம், "மன்னிக்கவும், ஐயா, நீங்கள் கவலைப்பட மாட்டீர்கள் என்று நம்புகிறேன், நீங்கள் அதைச் செய்ய வேண்டும் என்று நான் நினைக்கவில்லை" என்று ஒரு பெரிய புன்னகையைக் கொடுப்பதை நான் வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கிறேன். ஒவ்வொரு 20 பேரிலும், 10 அல்லது 12 பேர் வெட்கப்பட்டு, "மன்னிக்கவும், மன்னிக்கவும்" என்று சொல்வார்கள், அவர்கள் அதை எடுத்துக்கொள்வார்கள். சுமார் ஆறு அல்லது ஏழு உங்களை அழுக்கான தோற்றத்தைக் கொடுத்து உங்களைப் புறக்கணிக்கும். மேலும் 20 பேரில் ஒருவர் என்னை திட்டுவார்: "அதை என்னிடம் சொல்வதற்கு நீங்கள் யார்?"

  ஆனால் பரவாயில்லை, ஏனென்றால் நீங்கள் மக்களை பாதிக்க முடியும். அதை எதிர்கொள்வோம், பிரச்சனை நாம், இது நமது பிரச்சனை.

   சிங்கப்பூர் கடற்கரைகள் மற்றும் கடலோரப் பகுதிகளில் குப்பைகளை சேகரிக்க தன்னார்வலர்கள் வரவேற்கப்படுகிறார்கள், ஒவ்வொரு நாளும் நாங்கள் எங்கள் சொந்த முயற்சியில் அதைச் செய்யலாம்.  

  எங்களிடம் 70,000 துப்புரவு பணியாளர்கள் இருப்பதால் நாங்கள் சுத்தமாக இருக்கிறோம் என்பதே உண்மை. சிங்கப்பூரர்கள் சுத்தத்தைப் பற்றி அதிகம் யோசிப்பதில்லை, ஏனென்றால் அது நன்றாக இருக்கிறது. ஆனால், முரண்பாடாக, அது எங்கள் பிரச்சனையை மறைக்கிறது.

France 🇫🇷 ❤️ 🇸🇬 

French (Français)

 Maintenant, il craint que la maladie soit inscrite dans les valeurs sociétales de Singapour.

Votre voisin jette quelque chose dans le hall de l'ascenseur, vous avez vu le gars le faire, mais (vous pensez) : « peu importe, le nettoyeur viendra le ramasser ». Maintenant, c'est très différent si c'était au Japon ou à Taiwan. Votre voisin jette quelque chose, personne ne va le nettoyer et quand vous revenez du travail, il sera là, le lendemain il sera là, le troisième jour il commencera à sentir. Vous ne pardonnerez jamais à un voisin qui fait ça.

Mais ici, si l'endroit n'est pas propre, ce n'est pas la faute de votre voisin, c'est la faute du nettoyeur. « Le conseil municipal n'est pas bon. »

Question : Quand les normes de propreté des Singapouriens ont-elles commencé à baisser ?

Mon souvenir des années 1980 était que Singapour était parfaite. Et nous pouvions vraiment être fiers d'être une ville propre. Dans l'ensemble, tout s'est bien passé pendant les 10, 15 années suivantes. Mais petit à petit, la situation s'est dégradée. J'ai l'impression que ces dernières années ont été particulièrement mauvaises. Les comportements ont commencé à changer, les gens ne craignent plus d'être pris pour avoir jeté des détritus. 

Le manque de contrôle (pour attraper les pollueurs), ou la forte baisse du contrôle, a probablement aggravé le problème, mais c'est aussi toute la société qui change. Beaucoup de gens pensent qu'il va de soi que les gens vont ramasser leurs détritus. 

Il y a quelques années, lorsque la propreté a commencé à être un indicateur clé de performance pour les conseils municipaux, chaque fois que quelqu'un ne faisait pas du bon travail en ramassant ses détritus, il recevait une réprimande. 

Et le public a commencé à acquérir de l'expérience (sur la façon dont les fonctionnaires réagissent). Vous jetez des détritus parce que vous dites : « Oh, je ne trouve pas de poubelle ». Et un fonctionnaire a répondu en disant : « Je vais mettre plus de poubelles ». C'est comme si quelqu'un donnait une excuse, aussi déraisonnable soit-elle, vous l'acceptiez et vous commenciez à y répondre. Au bout d'un moment, cette excuse semble raisonnable.

J'aime demander : Êtes-vous allé au Japon ? En Corée ? À Taiwan ? Nommez-moi une ville qui a plus de poubelles que nous. Nous avons probablement la plus forte densité de poubelles au monde et pourtant il y a des Singapouriens qui prétendent qu'ils jettent des déchets parce qu'il n'y en a pas assez.

Question : À qui la faute ?

Je blâme certains parents. J'ai vu plus d'une fois un enfant faire tomber quelque chose et vouloir le ramasser, le parent dit : "Non, c'est sale. Laisse le nettoyeur le faire".

Ils enseignent donc aux enfants la mauvaise chose. Je pense que la conscience de soi est un problème. D'abord, nous ne voyons même pas les déchets. Ensuite, quand nous voyons les déchets, nous ne les voyons pas comme notre problème. Nous les voyons comme le problème du nettoyeur, nous les voyons comme le problème des étrangers (qui jettent des déchets), nous les voyons comme le problème du système éducatif.

Mais le problème fondamental est le manque de considération les uns envers les autres. Dans le domaine de la santé, on dit qu'une éruption cutanée est un symptôme. C'est un symptôme. La maladie est en fait nos valeurs et notre manque de considération les uns envers les autres.

Question : Pensez-vous que nous devons réduire le nombre de nettoyeurs à Singapour ?

Je le pense certainement. Taipei, avec quelques millions d'habitants, compte 5 000 nettoyeurs. Singapour, nous avons cinq millions d'habitants et 70 000 nettoyeurs. Cela fait deux armées singapouriennes. C'est assez ridicule.

La productivité ne se résume pas à balayer de manière très productive. La vraie productivité, c'est quand les gens ne jettent pas de déchets.

Aujourd'hui, Singapour est riche, Singapour peut dépenser. Singapour est aujourd'hui au même niveau qu'il y a 20 ans au Japon. Mais ce qui est arrivé au Japon, c'est qu'il a fait des folies. Et vous savez ce qui est dangereux ? Le profil d'âge des Singapouriens est presque le même qu'il y a 20 ans au Japon. Nous allons donc vieillir. Pourrons-nous être assez riches (pour toujours) pour pouvoir nous permettre d'avoir autant de nettoyeurs étrangers ? Les Singapouriens exigeront un salaire plus élevé.

 Aucun pays du premier monde ne vous sert une tasse de café pour 1 $ (comme ici). Pouvons-nous payer le personnel d'entretien 1 500 à 2 000 $ par mois et conserver les frais de service et de conservation (pour les résidents) tels qu'ils sont ?

Si nous voulons donc maintenir les frais à un niveau bas, nous ferions mieux de faire le ménage. C'est un conte de fées que de pouvoir payer davantage les agents d'entretien, d'avoir le même nombre d'agents d'entretien et de ne pas augmenter les frais. De toute façon, pourquoi avons-nous besoin de tant d'agents d'entretien pour commencer ? Les autres pays ne sont pas comme ça.

Question : Pensez-vous que Singapour puisse un jour atteindre le niveau de propreté japonais ou taïwanais ?

Je l'espère. Mais nous devrions le faire bientôt. Certaines personnes disent : « Oh, il faut attendre une autre génération ». Mais une autre génération sera encore pire.

Regardez les Taïwanais. Leur origine est similaire à la nôtre, ils sont des immigrants du sud de la Chine. (Le Conseil d'hygiène publique) s'est rendu récemment à Taipei pour voir comment ils s'y prennent. Nous avons visité trois écoles et c'était pareil : il n'y avait pas de personnel de nettoyage dans l'école. Les enfants nettoient l'école trois fois par jour : le matin avant de commencer les cours, à midi et après les cours.

Et (les directeurs et les enseignants) ont insisté sur le fait que cela fait partie de l'éducation. C'est une éducation du caractère, qui vous apprend à être autonome et à utiliser vos mains. Et à respecter le travail, à respecter les personnes qui utilisent leurs mains. Ainsi, à Taiwan, les agents de nettoyage ne sont pas considérés comme faisant un travail « de bas étage ». Beaucoup sont diplômés. C'est une profession. Je suis donc tout à fait d'accord avec le fait que les écoles de Singapour devraient faire preuve de plus d'audace. J'essaie de persuader certains directeurs d'école de le faire ici et de licencier la plupart des agents de nettoyage. 

Ne faites pas du nettoyage une punition pour les élèves (comme c'est le cas actuellement). Le nettoyage fait partie de la vie. Après tout, vous utilisez la salle de classe, vous nettoyez la salle de classe. 

Question : La plupart des Singapouriens diront : je ne jette pas de détritus ! Le problème ne vient pas de moi. 

Le plus important est que la majorité des Singapouriens, qui ne jettent pas de détritus, donnent le bon exemple. Mais il y a aussi le péché d'omission. C'est-à-dire que lorsque nous voyons des gens jeter des détritus ou se comporter mal, nous choisissons de nous taire. Cela permet aux personnes laides de mal se comporter. Voilà donc le problème. Si nous choisissons de ne rien dire, c'est vous le problème.

Chaque fois que je vois des gens laisser des saletés ou des détritus, je m'efforce de leur faire un grand sourire et de leur dire : « Excusez-moi, monsieur, j'espère que cela ne vous dérange pas, je ne pense pas que vous devriez faire ça ». Sur 20, 10 ou 12 seront gênés et diront : « Désolé, désolé », et ils ramasseront le détritus. Environ six ou sept vous regarderont d'un mauvais œil et vous ignoreront. Et un sur 20 me grondera : « Qui êtes-vous pour me dire ça ? »

Mais ce n'est pas grave, car vous êtes capable d'influencer les gens. Soyons réalistes, le problème, c'est nous, c'est notre problème.

Les bénévoles sont les bienvenus pour ramasser les détritus le long des plages et des zones côtières de Singapour, chaque jour, nous pouvons le faire de notre propre initiative.  

 En réalité, nous avons l'air propre parce que 70 000 agents d'entretien nettoient derrière nous. Les Singapouriens ne se soucient pas vraiment de la propreté parce que cela paraît bien. Mais, ironiquement, cela cache notre problème.