“Do you know why I’m still alive today?
I was just a teenager when the Nazis forced us onto a train bound for Auschwitz. We spent days packed in that car with no food, no water, and no shelter. It was snowing, bitterly cold. The air was filled with fear, and death hung heavy around us.
Sitting next to me was an old man who was shivering uncontrollably. I was freezing too, but I wrapped my arms around him. I rubbed his hands, his feet, his face. I spoke to him all through the night, trying to keep him awake, begging him to hold on.
When morning came, I looked around the car. Everyone else had frozen to death. Only the old man and I were still alive.
He survived because I kept him warm.
And I survived… because I had someone to keep warm.”
Then Angel would pause and say:
“The secret to survival is this: warm the hearts of others. When you give warmth, it comes back to you. When you help someone live, you find a reason to live too.”
Angel était un Juif qui tenait l'une des boulangeries les plus réputées d'Allemagne. Lorsqu'on lui demandait comment il avait survécu à l'Holocauste, il racontait cette histoire :
« Savez-vous pourquoi je suis encore en vie aujourd'hui ?
J'étais adolescent lorsque les nazis nous ont forcés à monter dans un train à destination d'Auschwitz. Nous avons passé des jours entassés dans ce wagon, sans nourriture, sans eau et sans abri. Il neigeait, il faisait un froid glacial. L'air était empli de peur et la mort pesait lourdement sur nous.
Assis à côté de moi se trouvait un vieil homme qui tremblait de froid. J'avais froid aussi, mais je l'ai pris dans mes bras. Je lui ai frotté les mains, les pieds, le visage. Je lui ai parlé toute la nuit, essayant de le maintenir éveillé, le suppliant de tenir bon.
Le matin venu, j'ai regardé autour de moi dans le wagon. Tous les autres étaient morts de froid. Seuls le vieil homme et moi étions encore en vie.
Il a survécu parce que je l'ai tenu au chaud.
Et j'ai survécu… parce que j'avais quelqu'un à qui me tenir chaud. »
Puis, Angel marquait une pause et disait :
« Le secret de la survie est le suivant : réchauffer le cœur des autres. Quand on donne de la chaleur, on en reçoit en retour. Quand on aide quelqu’un à vivre, on trouve aussi une raison de vivre. »
安吉尔是一位犹太人，经营着德国最著名的面包店之一。每当有人问起他是如何在大屠杀中幸存下来的，他总会讲述这样一个故事：
“你知道我为什么活到今天吗？
我十几岁的时候，纳粹强迫我们登上开往奥斯维辛的火车。我们挤在车厢里好几天，没有食物，没有水，也没有住处。天寒地冻，大雪纷飞。空气中弥漫着恐惧，死亡的阴影笼罩着我们。
坐在我旁边的是一位老人，他不停地瑟瑟发抖。我也冻得瑟瑟发抖，但我还是用胳膊搂着他。我揉着他的手、脚和脸。我整晚都在和他说话，努力让他保持清醒，恳求他坚持下去。
天亮了，我环顾车厢。其他人都冻死了。只有我和老人还活着。
他活了下来，因为我给他取暖。
而我活了下来……因为我有人可以取暖。”
然后安吉尔会停下来说：“生存的秘诀就是：温暖他人的心。当你给予温暖时，温暖也会回报你。当你帮助别人活下去时，你也会找到活下去的理由。”
Ānjí'ěr shì yī wèi yóutàirén, jīngyíngzhe déguó zuì zhùmíng de miànbāo diàn zhī yī. Měi dāng yǒurén wèn qǐ tā shì rúhé zài dà túshā zhōng xìngcún xiàlái de, tā zǒng huì jiǎngshù zhèyàng yīgè gùshì:
“Nǐ zhīdào wǒ wèishéme huó dào jīntiān ma?
Wǒ shí jǐ suì de shíhòu, nàcuì qiǎngpò wǒmen dēng shàng kāi wǎng ào sī wéi xīn de huǒchē. Wǒmen jǐ zài chēxiāng lǐ hǎo jǐ tiān, méiyǒu shíwù, méiyǒu shuǐ, yě méiyǒu zhùchù. Tiān hán dì dòng, dàxuě fēnfēi. Kōngqì zhòng mímànzhe kǒngjù, sǐwáng de yīnyǐng lóngzhàozhe wǒmen.
Zuò zài wǒ pángbiān de shì yī wèi lǎorén, tā bù tíng de sèsè fādǒu. Wǒ yě dòng dé sèsè fādǒu, dàn wǒ háishì yòng gēbó lǒuzhe tā. Wǒ róuzhe tā de shǒu, jiǎo hé liǎn. Wǒ zhěng wǎn dōu zài hé tā shuōhuà, nǔlì ràng tā bǎochí qīngxǐng, kěnqiú tā jiānchí xiàqù.
Tiānliàngle, wǒ huángù chēxiāng. Qítārén dōu dòng sǐle. Zhǐyǒu wǒ hé lǎorén hái huózhe.
Tā huóle xiàlái, yīnwèi wǒ gěi tā qǔnuǎn.
Ér wǒ huóle xiàlái……yīnwèi wǒ yǒurén kěyǐ qǔnuǎn.”
Ránhòu ānjí'ěr huì tíng xiàlái shuō:“Shēngcún de mìjué jiùshì: Wēnnuǎn tā rén de xīn. Dāng nǐ jǐyǔ wēnnuǎn shí, wēnnuǎn yě huì huíbào nǐ. Dāng nǐ bāngzhù biérén huó xiàqù shí, nǐ yě huì zhǎodào huó xiàqù de lǐyóu.”
Angel war ein jüdischer Mann und betrieb eine der renommiertesten Bäckereien Deutschlands. Immer wenn jemand ihn fragte, wie er den Holocaust überlebt hatte, erzählte er diese Geschichte:
„Wissen Sie, warum ich heute noch lebe?
Ich war noch ein Teenager, als die Nazis uns in einen Zug nach Auschwitz zwangen. Wir verbrachten Tage zusammengepfercht in diesem Waggon, ohne Essen, ohne Wasser und ohne Obdach. Es schneite, es war bitterkalt. Die Luft war erfüllt von Angst, und der Tod hing schwer um uns herum.
Neben mir saß ein alter Mann, der unkontrolliert zitterte. Ich fror auch, aber ich schlang meine Arme um ihn. Ich rieb seine Hände, seine Füße, sein Gesicht. Ich redete die ganze Nacht mit ihm, versuchte ihn wach zu halten und flehte ihn an, durchzuhalten.
Als der Morgen kam, sah ich mich im Waggon um. Alle anderen waren erfroren. Nur der alte Mann und ich lebten noch.
Er überlebte, weil ich ihn warm hielt.
Und ich überlebte … weil ich jemanden hatte, der mich warm hielt.“
Dann hielt Angel inne und sagte:
„Das Geheimnis des Überlebens ist: Wärme die Herzen anderer. Wenn du Wärme gibst, kommt sie zu dir zurück. Wenn du jemandem hilfst zu leben, findest du selbst einen Grund zu leben.“
(Greek): Ο Άντζελ ήταν ένας Εβραίος άνδρας που διατηρούσε ένα από τα πιο φημισμένα αρτοποιεία στη Γερμανία. Κάθε φορά που κάποιος τον ρωτούσε πώς κατάφερε να επιβιώσει από το Ολοκαύτωμα, έλεγε την εξής ιστορία:
«Ξέρετε γιατί είμαι ακόμα ζωντανός σήμερα;
Ήμουν μόλις έφηβος όταν οι Ναζί μας ανάγκασαν να μπούμε σε ένα τρένο με προορισμό το Άουσβιτς. Περάσαμε μέρες στοιβαγμένοι σε αυτό το βαγόνι χωρίς φαγητό, χωρίς νερό και χωρίς στέγη. Χιόνιζε, τσουχτερό κρύο. Ο αέρας ήταν γεμάτος φόβο και ο θάνατος αιωρούνταν βαριά γύρω μας.
Δίπλα μου καθόταν ένας ηλικιωμένος άνδρας που έτρεμε ανεξέλεγκτα. Παγώνα κι εγώ, αλλά τον αγκάλιασα. Έτριψα τα χέρια, τα πόδια του, το πρόσωπό του. Του μιλούσα όλη τη νύχτα, προσπαθώντας να τον κρατήσω ξύπνιο, παρακαλώντας τον να κρατηθεί.
Όταν ήρθε το πρωί, κοίταξα γύρω από το βαγόνι. Όλοι οι άλλοι είχαν παγώσει μέχρι θανάτου. Μόνο ο ηλικιωμένος και εγώ ήμασταν ακόμα ζωντανοί.
Επέζησε επειδή τον κρατούσα ζεστό.
Και επέζησα... επειδή είχα κάποιον να τον ζεστάνω.»
Τότε ο Άγγελος θα σταματούσε και θα έλεγε:
«Το μυστικό της επιβίωσης είναι το εξής: ζέστανε τις καρδιές των άλλων. Όταν δίνεις ζεστασιά, αυτή επιστρέφει σε εσένα. Όταν βοηθάς κάποιον να ζήσει, βρίσκεις κι εσύ έναν λόγο για να ζήσει».
O Ántzel ítan énas Evraíos ándras pou diatiroúse éna apó ta pio fimisména artopoieía sti Germanía. Káthe forá pou kápoios ton rotoúse pós katáfere na epiviósei apó to Olokáftoma, élege tin exís istoría:
«Xérete giatí eímai akóma zontanós símera?
Ímoun mólis éfivos ótan oi Nazí mas anánkasan na boúme se éna tréno me proorismó to Áousvits. Perásame méres stoivagménoi se aftó to vagóni chorís fagitó, chorís neró kai chorís stégi. Chiónize, tsouchteró krýo. O aéras ítan gemátos fóvo kai o thánatos aioroúntan variá gýro mas.
Dípla mou kathótan énas ilikioménos ándras pou étreme anexélenkta. Pagóna ki egó, allá ton ankáliasa. Étripsa ta chéria, ta pódia tou, to prósopó tou. Tou miloúsa óli ti nýchta, prospathóntas na ton kratíso xýpnio, parakalóntas ton na kratitheí.
Ótan írthe to proí, koítaxa gýro apó to vagóni. Óloi oi álloi eíchan pagósei méchri thanátou. Móno o ilikioménos kai egó ímastan akóma zontanoí.
Epézise epeidí ton kratoúsa zestó.
Kai epézisa... epeidí eícha kápoion na ton zestáno.»
Tóte o Ángelos tha stamatoúse kai tha élege:
«To mystikó tis epivíosis eínai to exís: zéstane tis kardiés ton állon. Ótan díneis zestasiá, aftí epistréfei se eséna. Ótan voithás kápoion na zísei, vrískeis ki esý énan lógo gia na zísei».
No comments:
Post a Comment